خب،از کجا شروع کنم؟..
این کتاب به معنای واقعی تونست روح و قلبم رو لمس کنه، من با تک تک ماجراها و اتفاقات و پاراگراف ها یا بند ها زندگی کردم و خندیدم و اشک ریختم.. سر هر جمله ای که متیو میگفت بغض میکردم و سعی می‌کردم به پایان کتاب فکر نکنم اما نمیشد..
وقتایی که کتابو باز میکردم زندانی میشدم،
دیگه  نمیتونستم اون رو ببندم و فراموشش کنم، بین جملاتش غرق میشدم  و جون و روحمو به خود کتاب می‌سپردم و شروع میکردم به خوندن، راستش تا الان هیچ کتابی انقدر منو عاشق خودش نکرده بود، وقتی کتابو تموم کردم فقط یه گوشه نشستم و بی اختیار اشک ریختم، برای سرنوشتشون(که از همون اول مشخص بود) و حتی برای خاطراتشون که احساس میکنم خودمم جزوی از اون خاطره ها بودم..
الان یه سالی میشه که من این کتابو تموم کردم و البته بعد از اون دو بار کامل از اول خوندمش چون حس کردم بدون اون نمیشه، اما امیدوارم بتونم دیگه فراموشش کنم.. 
      

        ملت عشق، یکی از کتاب هایی بود که تونست منو با همون پاراگراف اول  جذب خودش بکنه و واقعا موفق شد، بر خلاف خیلیای دیگه من تونستم با کتاب ارتباط بگیرم و  برای خودم تجزیه و تحلیل بکنم..
درمورد رابطه بین مولانا و شمس هم باید بگم که توی این کتاب اومدن واقعیت رو نقل کردن و نوشتن و هیچ چیزی اضافه یا کم نشده، و همونطور که میدونید این رابطه و عشق بینشون درواقع معنوی و فلسفی بوده، به قول خود مولانا "من انعکاس خودم را درون شمس میدیدم" 
یعنی که شمس تونسته بود شخصیت واقعی مولانا رو به روش خودش بهش نشون بده و واقعا تونست انجامش بده، میتونم بگم که شمس از مولانا یک شاعر ساخت، یک شاعر عرفانی و فلسفی.. 


      

        واقعا کتاب جالبی بود..
اما یه مشکل داره، اونم اینکه وقتی تازه داری تو داستان و حوادث‌ غرق میشی یه دفعه برمیگردی به گذشتهٔ شخصیت اصلی و این واقعا گیج کننده بود.. مثلا میتونستن یه فصلی رو به اتفاقاتِ گذشته و هشت سال پیشِ زندگی راوی اختصاص بدن..
اما در کل تمام صحنه ها قابل تصور بودند و من خوشم اومد..