روزی که شکوفه این کتاب را به دستم داد، نه سلمان امین را می‌شناختم ،نه اسمِ کتاب را شنیده بودم و نه رامتین فیروزیان را می‌شناختم
اما امروز که دارم این را می نویسم باید بگویم که کتاب "ته ران" در جانم رسوخ کرده،انگار کلماتش را در چای صبحانه‌ام حل کرده‌ام و نوشیده‌ام.
هرچه باشد کتابِ درست در زمان درستی بود که باید می‌خواندنش،ادبیاتِ درستی داشت،تجربه ها زنده بود چون از دلِ قلمِ یک انسان بیرون آمده بود که سخت زندگی کرده بود و تصمیم به نوشتنش گرفت...
در نهایت؛
ممنونم سلمان امین بابت کلمات وجودت که خواندنی بودند...
ممنونم رامتین فیروزیان که عکس هایت درد و زیبایی را باهم به من تقدیم کرد.

      

        روی سنگ قبر هلن کلر نوشته شده:"اینجا کسی خفته است که در زندگی هرچه را در توان داشت،انجام داده است."

داشتم فکر می‌کردم کاش واقعا طوری زندگی کنیم که این جمله رو در وصف مسیر زندگی که طی کردیم،به کار ببریم:)
      

        جالب است که آدمیزاد هیچ گاه نمی‌تواند بگوید بهترین کتاب چیست چون در بازه زمانی دیگری،کتابی می‌خواند و آن کتاب بهترینش می‌شود
جزء از کل برای من کتابِ ساده ای نیست،من با او زندگی کردم
هرگاه که نیاز داشتم با او گریه کردم،جزء از کل یک داستان ساده نیست بلکه پر از فراز و فرود است
هیچ واژه ای در وصف این کتاب ندارم جز اینکه تمام "بهترین" های کتابخانه ام را جابه جا کرد طوری که خیلی وقت است کتابی جایش را پُر نکرده و من هرگاه میبینم آدم ها این کتاب را به دست می‌گیرند که بخوانندش،غبطه می‌خورم بسیار و بسیار...