از کتاب اول ملایم تر بود، ولی به این معنی نیست که رنج کمی رو تو خودش جا داده باشه، اما دست یافتن به حد اقل ها  امیدوار کننده و شادی بخش بود.
      

        چه درد ها و رنج ها که به تصویر نکشیده، در عین حال استقامت کودکان قحطی زده. به شدت غلیان احساسی داره خوندنش مخصوصا اگر مادر باشی.
      

        چقدر عالی میشد اگر در نوجوانی با این داستان همراه میشدم و هیجانش رو در نوجوانی تجربه میکردم 
البته که الان هم  زیستن با این کتاب حس بسیار خوبی بهم داده.
      

        یه وقتایی آدم باید حال و هوای نوجوونیشو تو بزرگسالی تجربه کنه، مثل خوندن این کتاب، بهم چسبید، اینقدر که آخرش دلم نمی‌خواست تموم بشه.
      

        روایتی دلچسب با قلم گیرا و خاص آقای امیرخانی ،  من را همراه خود میبرد. لذت بردم.
      

        دوستان کسی این کتاب رو با ترجمه دیگری خونده؟ مثلا نشر  دیموندبلورین ترجمه فاطمه آقاجانی
ممنون میشم نظرتون رو بنویسید
این ترجمه خوب بود تقریبا، ولی میانه کتاب  سخت شد برای من، هنوز تا آخر نخوندم،   
در کل اطلاعات خوبی در مورد مغز میده و روش های خوبی هم برای پرورش مغز و عبور از چالش ها ارائه میکنه، توصیه میکنم خواندنش رو .