حقیقت این است که گاهی با سرزنش کردن خودمان از یاد می بریم که بخشی از ما «حق دارد» اگر هنوز درگیر رابطه ای و یا آدمی از گذشته است. حق دارد چون غم عمیقی را در آن رابطه تجربه کرده است؛ غم تنهایی.

گاهی درست همان آدم هایی «تنهایمان» می کنند که هیچ گاه حدس هم نمی زدیم می توانند این قدر بی تفاوت و سرد برخورد کنند.

زمانی به خود می آیید و متوجه می شوید سال ها با افرادی درگیر بودید که هیچ گاه واقعا حضور نداشته اند اما شما در ذهنتان در خانه شان رفت و آمد میکردید در ذهنتان با آنها عشق بازی میکردید، جنگیده اید و انتقام گرفتید

میترسم فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم زیرا در طی تجربیات زندگی یه این مطلب برخوردم که چه ورطه هولناکی میان من و دیگران وجود دارد و فهمیدم که تا ممکن است باید خاموش شد، تا ممکن است باید افکار خودم را برای خودم نگهدارم!

نفرت یک انتخاب است. اما عشق این طور نیست!