معنای  پناه دادن این بود که اگر روزی درد و  رنج اتفاق افتاد ، آدمهای مجروح را در پناه بگیریم و هر اتفاقی که افتاد نه جا بزنی و نه سست بشوی ، یعنی وسط این آسمان پیچ در پیچ چرخان همیشه مثل ستاره قطبی بدرخشی . 
حالا این وسط ، زخم ها و دردهایی که می آمدند و میرفتند هم بخشی از نقشه ستاره های آسمان بودند .