آن هنگام که غلبه مفاهیم و سیراب شدن از اصطلاحات، قلب را به رنج می آورد،سردرگمی و اشتیاق به کور سویی از معنا،وجود تشنه انسان را به حیرت می کشاند. خواندن و شنیدن امری است لازم،اما رسیدن و دیدن،امری است برتر،انسان خلق شده تا چشم باشد،نه فقط گوش.چشمی که اگر باز شود،گوش می شود، عقل میشود،زبان می‌شود و هر چیز گرداگرد انسان معنایی از هستی در خویش دارد،به تکلم خواهد آمد.

ما پیش از آنکه تشنه شده باشیم، نوشیده ایم و پیش از آنکه به اشتها آمده باشیم و با سوال ها گلاویز شده باشیم، خود را تلنبار کرده ایم و پیش از آنکه به معناها دست یافته باشیم،به کلمه ها رسیده ایم...و این است که باد کرده ایم و با آنکه زیاد داریم،مریض و بی رمق هستیم و به امتلای ذهنی و پر خوری فکری دچار شده ایم... اسفناک اینکه. این بیماری و این پرخوری، همه گیر شده و اسفناک تر اینکه،این بیماری در ابتدا به عنوان یک افتخار و نشانه سلامتی و روشنفکری هم قلمداد می گردد،اما رفته رفته سنگینی و خستگی و ضعف ذهنی را به دنبال می آورد و روشنفکر تلنبار شده را به بن بست می رساند. اینها با اینکه خیلی دارند،فقیر هستند؛چون پیش از سؤال،به جواب ها رسیده اند و پیش از عطش،به آب.