امام حسین علیهم السلام در کربلا برای جلوگیری از جنگ چند پیشنهاد ارائه داد. این پیشنهادها چندان کارآمد بود که حر را به آنجا رساند که باید با آن حضرت مصالحه کرد. پس خطاب به سپاه عمر بن سعد گفت چرا یکی از پیشنهادها را نمی‌پذیرید تا از جنگ مصون بمانید؟ اما سپاهیان گفتند که فرمانده ما عمر بن سعد است و این سخن را به او بگو؛ یعنی ما ماموریم و معذور. همچنین حر به عمر بن سعد گفت چرا می‌خواهی با حسین جنگ کنی یکی از پیشنهادهایش را نمی‌پذیری؟ عمر بن سعد گفت اگر کار با من بود، رضایت می‌دادم، ولی ابن زیاد فرمانده است و او نپذیرفت؛ یعنی من مامورم و معذور.

مسلمانان امام حسین، نماز می‌خواندند و روزه می‌گرفتند و زکات می‌دادند و به حج می‌رفتند، اما حساسیت سیاسی نداشتند و به ظلم خلیفه و عمالش بی‌اعتنا بودند. حکومت با سلاح زر و زور، زبان‌های مخالف را می‌برید و می‌خرید، ولی مردم لب به اعتراض نمیگشودند و دلخوش بودند که خدا را عبادت می‌کنند ام حسین علیهم السلام فریادی در سکوت بود و فساد حکومت را چندان مهم می‌شمرد که می‌فرمود:(( مگر نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌کنند و از باطل نمی‌پرهیزند؟)) همچنین:(( هر کس فرمانروای ستمگری را ببیند ... و با کردار و گفتارش بر وی نشورد، بر خداست که او را در جایگاه آن ستمگر درآورد.))