هر کس که عشقِ به وطن ندارد ؛ قلبش از ایمان خالیِ خالی ست ؛ و آنکس که قلبش از ایمان خالی ست ؛ روحش زنجیریِ دائمِ دنائت است ...

به فرزندان خود ، اگر به راستی خواهانِ خوشبختیِ عمیقِ آنها هستید ، و اگر می‌خواهید در قلب هایشان همیشه مِهری باشد ، عطوفتی ، صفایی ،شوقی ، و سلامتِ آرامش بخشی ،حُب الوطن را بیاموزید ...

ما راه بسیار دشواری را پیش رو داریم ؛ هر روز ، شقاوتی از جانب دشمنان ، شهادتی از ما . هر روز ، مادری ، تنِ بی جانِ فرزندِ نوجوانِ خود را به خاک خواهد سپرد ، و زنی ، جسم در هم کوفته ی شوهر خود ، برادر خود ، و حتی پدر پیر خود را . پس ، جنگ ما همانند پرچمی نیست که پیشگامی ، با غرور ، آن را بر دوش کشد ، و چون آن پیشگام بی باک ، تیر خورد و افتاد ، دیگر هیچکس آن پرچم را از خاک برندارد و به اهتزار درنیاورد ، بلکه جنگ ما پرچمی ست که در هیچ لحظه یی ، بوسه بر خاک نخواهد زد ؛ چرا که مرغانِ تیزپروازِ دریایِ جنوب ، آن را در منقار دارند ...

این حس ، به امامی _ اعظمِ ائمه ی عالم _ سر سجاده ، بی شک گفته است که شمشیری ، در قفا، قد کشیده است تا خونِ خوب ترین مردِ تاریخ را بر خاک ریزد ؛ اما نگفته است که احتیاط کن ، بگریز ، مدد بخواه ؛ چرا که انسان ، هنوز نیازمند شهادت است ، و زمین ، تشنه ی خونِ خوبانِ روزگار.

« ما اینجا زاده شدیم و اینجا روییدیم ، و اینجا با خاک و آب آشنا شدیم ، و اینجا دل به عشق سپردیم . پس ، بر ماست که از این آب و این خاک ، با تمامی توان خویش حفاظت کنیم . و برماست که تن خاکی مان ، همین جا ، زیر و زبر همین خاک ها ، کنار همین دریا ، خاک شود و خاکسترش بر باد رود ... »