در این کتاب هم متن عربی را می‌بینیم و هم متن فارسی که یکی از خوبی‌های این کتاب محسوب می‌شود. نزار قبانی نیازی به معرفی ندارد. مخصوصا اینکه به او لقب "شاعر زن" را داده‌اند و در اشعار عاشقانه یکی از بهترین‌هاست که این باعث می‌شود تا امتیاز کتاب بالا برود.
ترجمه‌ی این کتاب می‌توانست به شدت بهتر باشد به حدی که این امتیاز هم برایش زیاد است. 
صفحه‌آراییِ درستی دارد؛ اما با این وضع صفحه‌آرایی موجود در بازار، می‌تواند به امیتاز کتاب اضافه کند. در مورد فونت و ویراستاری در همان حد قابل قبولِ دبستان است. 
امتیازی که داده هم فقط به خاطر خود اشعار و دوزبانه بودن کتاب است.
پ.ن:
اگر به زبان عربی، شعر عربی و چیزهایی مانند آن علاقه دارید، قطعا کتاب  مناسبی است.

      

        ترجمه‌ی داریوش آشوری، همان‌گونه که جلال توکلیان گفت اگه ماکیاولی فارسی می‌نوشت چیزی شبیه به همین می‌بود. کاملاً درست می‌گفت؛ اما ماکیاولی برای امروز نیست و چند قرن از او گذشته است. 
در کنار این، جذاب‌ترین بخش کتاب واکنش‌های مردم و جامعه در زمان‌های مختلف به این کتاب بود. و بعد از خواندنش مشتاق شدم که بدانم اگر ماکیاولی امروز زنده بود در مورد جمهوری اسلامی چگونه قلم ‌می‌زد.
      

        کتابش اشعار انتقاد زیبایی داشت ولی نیازی به کتاب شدن نداشت. چون یا باید در جمع خانواده یا در جمع‌های مذهبی حتی هیئات استفاده شود که به راحتی می‌توان در یک سایت اینترنتی پیدایش کرد. 
      

        شاید مهم‌ترین راهکار درست شدن ایران باشه... 
و یه جمله‌ای داره که خیلی قشنگ بود و هایلایتش کردم:
امروز کتاب‌خوانی و علم‌آموزی نه‌تنها یک وظیفه‌ی ملی، که یک واجب دینی است.از همه بیشتر جوانان و نوجوانان باید احساس وظیفه کنند

حتماً حتماً حتماً بخونین ولو یه بار
      

        این کتاب نکات خیلی خوبی را دارد و بعضا نمی‌توانستم چند بار نخوانم؛اما دو تا مشکل رو لازم می‌دونم بگم. 
اول این شیوه‌ی ویراستاری که نتونستم تشخیص بدم دقیقا مقرراتش چیه هر چند خیلی هم پیگیری نکردم. 
دوم و مهم‌ترین مشکلات این کتاب‌ها اینه که سخنان رهبری را وقتی به هم می‌چسبونن، ممکنه معنایش تغییر پیدا کنه و حرفی که آقا می‌خواستن بزنن چیز دیگه‌ای بوده باشه.
در کل به همه پیشنهاد می‌کنم حداقل یه بار  در دوران *دبیرستان* بخونین. مخصوصا اگه دغدغه‌مند هستین برای اینکه چه بلایی داره سرمون میاد.