آدم ها هم مثل شهرند. نمی شود بخاطر چند بخش کمتر جذابشان، به کل آنها را کنار گذاشت. شاید جاهایی دارند که آدم خیلی ازشان خوشش نمی آید، مثلا حومه ی شهر و کوچه های فرعی تاریک و خطرناک ، اما بخش های خوبی هم دارند که حضور آنها را ارزشمند می کند .

گفت : «مهرهِ محبوب من رُخه؛ همون مهره ایه که همه فکر می‌کنن لازم نیست مراقبش باشن. خیلی صاف و صادقه. آدم حواسش رو جمع وزیر و اسب و فیل میکنه، چون حرکت های مخفی و جالی میکنن، اما معمولا این رُخه که غافل گیرت میکنه‌. اونی که صاف و صادقه، هيچ وقت دقیقا چیزی نیست که نشون میده.»