اولین کتابی بود که از داستایوفسکی می‌خوندم
و با پیشگفتار فلسفی‌ای که آقای اصغر رستگار نوشته بودن، خیلی مشتاق شدم بخونم و ادامه بدم.

پیشگفتار درباره این گفته بود که
«جنایت آرمان خواهانه» از مفاهیم مهم انقلابی اون دوره  در روسیه بوده 
و در کنارش، نظریه هگل درباره اَبر انسان و اینکه اگر هدف شریف و متعالی باشه راه رسیدن بهش، هرچی باشه توجیه پذیره.
داستایوفسکی هم این نظریه رو به خوبی و با جزئیات عمیقِ روانی و فرهنگی به رمان در میاره ولی از دید یک دانشجوی فقیر که قدرت آنچنانی نداره...

کتاب عمیقی بود و اگه به موضوعات فلسفی علاقه دارین خیلی می‌تونه مفید باشه
ولی یه جاهایی از کتاب ممکنه خسته بشین یا کسل کننده باشه...

فضای کتاب هم خیلی تاریک و مالیخولیاییِ
و تمام رمان رنگ فقر داره...
(وضعیت فقر و مشکلاتش رو هم به خوبی به تصویر می‌کشه)
      

        برای درک دنیای انسانی‌هایی که جهان را هیچ‌وقت آن‌گونه که ما دیده‌ایم ندیده‌اند و صدا را هیچ‌وقت آن‌گونه که ما شنیده‌ایم نشنیده‌اند، چه چیزی بهتر از خواندن کتابی‌ست که آن‌ها نوشته‌اند؟
همان‌طور که هلن می‌گوید:
«اگر نور در چشمان شما نبود، آقای بروکس عزیز، بهتر می‌فهمیدید که دوست کوچک‌تان هلن چقدر خوشحال می‌شود وقتی معلم برایش توضیح می‌دهد که بهترین و زیباترین چیزهای دنیا آن‌هایی است که نمی‌توان دید، بلکه فقط با قلب می‌توان حس کرد...»
-صفحه ۱۹۴