بدین‌سان، هر جانداری در این جهان تنها دو چیز در کف دارد: کارش و روحش.

چه دردناک است شرمسار وطن بودن، آن‌گاه که وطن در دست مشتی نیرنگ‌باز بی‌رگ است که از سر بی‌تدبیری و خودخواهی اداره اش می‌کنند، آن‌گاه که در چشم جهانیان چهره‌ای گستاخ، موذی و بی‌ارج دارد، آن‌گاه که به جای خوراک سالم روحانی، خوراک فساد پیش رویش می‌گذارند، آن‌گاه که فقر و پریشانی چنان در تار و پود زندگی مردم لانه کرده که به هیچ روی نمی‌توان چاره‌اش کرد.

خدایا، فقط پیری را در تنگدستی و سرما به سراغمان نفرست! آخر، ما خود نیز پیران بسیاری را بدین‌سان رها کرده‌ایم...

ولی مرگ، اگر به قهر و اجبار نباشد، حلقه‌ای طبیعی از زندگی ماست. بدین سان، اگر کهنسالی ما را به آرامی به سوی مرگ پیش برد، بس آسان‌تر و با چشمانی بازتر آن را می‌پذیریم.

حکایت ما انسان‌ها نیز گاه چنین است. هنگامی که ضربت عذاب وجدان بر ما فرود می‌آید، آتش به تمام وجودمان می‌زند و آن هم تمام عمر. برخی پس از این درد همچنان بر جای می‌مانند و برخی دیگر دوام نمی‌آورند.