شخصیت عادله‌دواچی خیلی خوب قلاب میندازه و شمارو باخودش همراه میکنه اما کتاب از لحاظ نوشتاری و تکنیک های فنی جای اشکال داشت اما قدرت شخصیت پردازی ها شما رو تا انتها می‌کشونه
      

        ن والقَلَم و‌مایسطُرون

کتاب حدودا ۲۰۰ صفحه ای هر صبح میمیریم نوشته سیداحمد بطحائی است که نشر افق زحمت انتشار آن را کشیده.
نوشتن از آن مثل خواندنش سخت است. کتاب داستان اعدامی است به نام احمد و ماجرای هم زیستی او با هم سلولی‌های مانند خودش.
احمد هر روز با دیدن ترک بالای تختش و هجوم خاطرات خوب و بد شروع به نشخوارهای ذهنی میکند. ذهن پر درد، به روان خواننده هم ترک می اندازد.
 احمد یک وراج تمام عیار است، روان شما را دست میگیرد حسابی چپ و راستتان میکند. نویسنده همه چیز را مثل فریم هایی از یک فیلم کاملا ملموس و پر تصویر جلوی چشمت می‌گذارد و تو هربار که کتاب را برمیداری کامت تلخ میشود. احمد عاشقی دیوانه است، عاشقی که معشوقش را کشته و هیچ وقت به این فکر نمیکند که این چه غلطی بود کردم، هیچ وقت فکر نمیکند که حقش بود یا حقم هست. او جور خاصی فکر میکند. جنون آمیز. 
نکته جالب کتاب این است که تو جای احمد می‌ایستی، اصلا خودش میشوی و جنون آمیز فکر میکنی و این مقدمه‌ای میشود برای سخت شدن کار خواننده.
به شدت به کسانی که در نویسندگی دوست دارند مفهوم نگو، نشان بده را خوب بلد شوند توصیه میکنم آن را بخوانند.

#کتاب_بخوانیم 
#هر_صبح_میمیریم
      

         برداشتن کلاه های نمدی و گذاشتن کلاه پهلوی و کشف حجاب زن ها به اشکال مختلف داستان سرایی شده هر کدام از منظری و با روایتی. 
دوبار داستان را خوانده ام و خیلی دوست داشتنی و جذاب است. 
      

        کتابی که دوستش داشتم چون  تلخ ترین صحنه های جنگی رو با واقعی ترین احساسات آدمی گره زده بود، فارغ از شعار و فرو کردن کلیشه های کتابهای دفاع مقدس در چشم نویسنده بود. در اوج تلخی ها با شوخ طبعی های شخصیت های طناز داستان از ته دل خندیدم. جسارت نویسنده را دربیان مسائل طبیعی اما قبیح دوست داشتم و البته جای تحسین داره که باوجود این قبیل قبح شکنی ها مجوز چاپ گرفته.
کتاب به شدت تصویری  و توصیف ها عالی 
ایرادهایی به نثر داستانی و منطق داستان و شخصیت پردازی میشه گرفت اما قدرت توصیف های تازه انقدر بالا بود که قابل چشم پوشی هست.
#سفر_به_گرای_۲۷۰_درجه
#تنها_کتاب_نخون
#با_کتاب_قدبکش
#حلقه_کتابخوانی_مبنا