کتاب تاراس بولبا درباره مبارزات قزاق‌هاست. درباره‌‌ی دوره‌ای که هرچقدر بیشتر خون ریخته باشی و غارت کرده باشی انسان با کمالات تری هستی. 
طبیعتا برای انسان امروزی این ویژگی‌ها معنای متضادی دارن و ما همچین کسانی رو شایسته‌ی اعدام میدونیم. برای همین قطعا برای خواننده‌های امروزی خوندن وصف قتل و غارت به عنوان فضیلت سخت خواهد بود. اما انصافا کتاب خیلی توصیف قوی‌ای داره و آدم کاملا در فضای داستان قرار میگیره‌. درسته که قضاوت خواننده امروزی با خواننده‌ی زمان انتشار کتاب درباره‌ی این فضا زمین تا آسمون فرق داره ولی این وضوح توصیف همچنان ستودنی و عالی هست. 
ترجمه کتاب خیلی روان و عالی بود و هیچ حس کمبودی ایجاد نمی‌کرد. 
      

        مثل دیگر کتاب‌هایی که از جک لندن خوندم و شنیدم جذاب بود. شاید اگر قبل از شیوع کرونا این کتاب رو خونده بودم یک کتاب تخیلی برام به نظر میومد اما با تجربه‌ای که از سال‌های پاندمی داریم اتفاقاتی که پیرمرد از سال‌های شیوع طاعون سرخ میگه داستان خیلی باور پذیره. جک لندن کتاب رو سال ۱۹۱۲ درباره‌ی داستانی نوشته که ۱۰۰ سال بعد اتفاق افتاده ولی عدم آگاهیش از نوع پیشرفت تکنولوژی توی کتاب توی ذوق نمیزنه. 
من از نثر جک لندن لذت میبرم ولی جذابیت این کتاب برای من از   سپید دندان و تهیدستان و ... کمتر بود. اما با توجه به حجم خیلی کم‌ش توصیه‌ش میکنم.
      

        من قبلا کتاب در" کافه‌ی جوانی گم شده" رو از پاتریک مودیانو  خونده بودم و خیلی دوستش داشتم‌. 
اما این کتاب با اینکه آدم رو درگیر میکنه واقعا بی سر و ته بود. دوتا از کارکترهای اصلی که همون اول کتاب داستان با تماس اونا شروع میشه توی دو سوم بعدی کتاب کلا حذف شدن. اونا کی بودن که اطلاعاتی رو داشتن که هیچکس نداشت؟ 
یک مورد دیگه که باهاش مشکل داشتم؛ در کل کتاب نویسنده میگفت ژان درگان چیزی رو از گذشته یادش نمیومد اما از ۱۴۸ صفحه داستان ۱۴۰ صفحه‌ش  خاطراتی بود که یادش میومد.