توی رختخواب به انبوه صداهای جزیره که برای خودشان ارکستر کاملی بودند گوش دادم. باد پنجه‌ای به در می‌کشید و تلنگری به پنجره‌ها می‌زد. راکونی تلق تلوقی راه انداخته بود و در سطل‌های آشغال را به هم می‌کوبید. زنی بلندبالا و پر ابهت هم وسط شن‌ها ایستاده بود و با ترکه‌ای در دست ارکستر را رهبری می‌کرد. مادرم بود. همیشه حضور داشت، فراسوی رویاها.