آسمانی را مجسم کردم؛ آبی خیلی تیره، نرم و متراکم مانند هر. برفراز شب و در ژرفای مخملی آن نوری پراکنده شده بود که برای هزاران آسمان تاریک کافی بود. الگوها خودشان آشکار می شدند. نور به شدت چشممان را می زد و ما دنبال صدف حلزون، مرواریدهای پراکنده، خدایان، چهارپایان و گیاهان می گشتیم. وقتی بی حرکت ایستادیم، چرخیدیم و هنگام چرخیدن وارد دایره ی بزرگ تری شدیم که حلقه حلقه تا خورشید می رسید و آه لحظه ی سرگیجه ی آن...

در این دنیا ، همه چیز دست خود آدم است، حتی عشق، حتی جنون، حتی ترس. آدمیزاد می تواند اگر بخواهد کوهها را جا به جا کند. می تواند آبها را بخشکاند. می تواند چرخ و فلک را بهم بریزد. آدمیزاد حکایتی است. می تواند همه جور حکایتی باشد. حکایت شیرین، حکایت تلخ، حکایت زشت... و حکایت پهلوانی...بدن آدمیزاد شکننده است اما هیچ نیرویی در این دنیا، به قدرت نیروی روحی او نمی رسد، به شرطی که اراده و وقوف داشته باشد.

کاش دنیا دست زنها بود، زنها که زاییده‌اند یعنی خلق کرده‌اند و قدر مخلوق خودشان را می‌دانند. قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را. شاید مردها چون هیچ وقت عملا خالق نبوده‌اند، آنقدر خود را به آب و آتش می‌زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زنها بود، جنگ کجا بود؟

آدمیزاد چیست؟ یک امید کوچک، یک واقعه خوش چه زود می تواند از نو دست و دلش را به زندگی بخواند؟ اما وقتی همه‌اش تودهنی و نومیدی است، آدم احساس می کند که مثل تفاله شده، لاشه‌ای، مرداری است که در لجن افتاده.