صدا های زیادی توی سرمان است. کاش می شد همگی شان را ساکت کنم تا صدای خودم را پیدا کنم.

گاهی فرار یا سکوت، دست کمی از خیانت یا جنایت ندارد.

((بدانید که مثال اهل بیت من در میان شما، مثال کشتی نوح است، کسی که بر آن سوار شود، نجات می یابد و کسی که از آن دوری کند، غرق خواهد شد.))

می خواستم از معمای عشق سر درآورم. چه اتفاقی می افتد که یک نگاه یا یک لبخند می توانست قلابی شود و انسانی آزاد را به دام اندازد؟