نتونستم با فضا و روایتش ارتباط برقرار کنم. 
و گمان نمی‌کنم اگر ترجمه‌ی متفاوتی رو می‌خوندم، تفاوتی می‌داشت. به طور کلی با حرف اصلی نویسنده و منطق پشت جهانی که ساخته بود، نمی‌جوشیدم. 
      

        فکر می‌کردم داستان قرار است یک چیز حوصله‌سر بر و نسبتا کلیشه‌ای باشد. کتاب‌هایی که قبلا از ادبیات معاصر ایران خوانده بودم را با هوشمندی و حوصله‌ی کمتری انتخاب کرده و از این رو، ناخودآگاه به ادبیات معاصر ایران بدبین شده بودم. این کتاب را که خیلی اتفاقی از کسی قرض گرفته و شروع به خواندنش کردم، یک دفعه‌ای انگار جادو شدم. و به خودم آمدم دیدم دارم صفحه‌‌ی صد و بیستم را ورق می‌زنم. 
این داستان با نثر روان و شخصیت‌پردازی بی‌نظیرش، اصلا خسته‌کننده یا حوصله سر بر نشد. 
هنوز دارم به خواندنش ادامه می‌دهم و مشتاقم ببینم چطور تمام می‌شود‌. اما تا همین‌جا هم خانم شیرمحمدی واقعا مرا درگیر داستان کرده.