ساعت هشت و نیم صبح توی کتابخونه،کتابدار اومد پیشم گفت چون زیاد میای اینجا و اولین نفر پاشدی اومدی کتابخونه اینو میدم بهت خوندنشو مهمون من باش.
گفتم تا حالا اسمش نشنیدم
گفت بگیر بخون پشیمون نمیشی 
کل کادر کتابخونه سفارش خوندنشو بهم کردن و خب متشکرم از همشون
خوندنش لذت بخش بود و نویسنده قلم دوست داشتنی داشت چه در به تصویر کشیدن شخصیت ها چه در پیش بردن روند داستان.
      

        «با این همه پرسش برخاسته از این متن تا همیشه برپاست؛ پرسشی که پاسخِ در خلوتِ تک تک مخاطبان را می طلبد:
 کدام یک از ما آیدینی پیش رو نداشته است، روح هنرمندی که به کسوت سوجی دیوانه‌اش درآورده‌ایم، به قتلگاهش برده‌ایم و با این همه او را جسته‌ایم و تنها و تنها در ذهن او زنده مانده‌ایم.کدام یک از ما؟»

بُرشی از پشت کتاب
      

        خوندن جلد دوم برای من توام با غم بود.
در تک تک صفحاتش غم حس میشد،غم اینچه برون،غم مادران بی فرزند،غم پدر برای پسر،غم پسر برای پدر،غم برادر برای برادر و...
تفاوت دیدگاه پسر با پدر و برادر با برادر در این جلد به وفور دیده میشد و همین بخش برام بیشترین جذابیت رو داشت
که دیدگاه های متفاوت و به ظاهر در تضادشون از دید هر گروه معقول به نظر میرسید و وجود دیگری بود که به اون یکی معنا میداد.

      

        این کتاب به قدری برای من لذت بخش بود که فارغ از تمامی مشکلات در طی یک روز خواندنش رو تموم کردم و اینقدری دوستش داشتم که نتونستم بلافاصله جلد دوم رو شروع کنم،میخواستم یه کم بیشتر شیرینی عشق گالان و سولماز زیر زبونم بمونه و همچنان برام شخصیت های اصلی باقی بمونن.
آخر داستان غم با شکوهی داشت که در حین ناراحت شدن برای این پایان از شکوهمند بودنش متحیر شدم.
متشکرم از آقای ابراهیمی و آتش بدون دودش و جذابیت و کشش داستان بی نظیر این مجموعه بابت احساسات ضد و نقیضی که حین خوندن فقط جلد اول بهم منتقل کرد.
با بی صبریِ تمام در فهم سرنوشت بازماندگان جلد دوم رو شروع میکنم.