اگر شما هم هربار که یادتون می‌ره عینکتون رو آخرین بار کجا گذاشتید صرفاً خودتون رو مقصر می‌دونید و احساس می‌کنید یک قدم به بیماری آلزایمر نزدیک شدید، خوندن این کتاب می‌تونه براتون جالب باشه. البته محتوا برای درک بیشتر مخاطب از عملکرد مغز و چگونگی تشکیل حافظه گاهی به سمت نوروساینس می‌ره و اصطلاحات علمی داره که ممکنه نیاز به تعمق و جستجو داشته باشه.
نثر کتاب گهگاه آمیخته به طنز می‌شه که برای من احساس خوشایندی رو به ارمغان می‌آورد و احساس می‌کردم با لیزا جنووا توی یه کافه نشستیم و دوستانه صحبت می‌کنیم. اگر به دنیای نوروساینس و کارکرد مغز و حافظه علاقه مندید خوندنش رو توصیه می‌کنم. :)
      

        دینو بوتزاتی در کمال شاعرانگی و به زیبایی تمام چهره‌ی عریان اثر تخریب‌گر امید واهی بر گذران عمر را به خواننده می‌نمایاند. این افسر افسون‌شده در امید رخداد واقعه‌ای با احتمال ناچیز، شما را با خود سوار بر اسب زمان کرده و به گونه‌ای می‌تازد که گویی شما نیز پاسبانی هستید در این قلعه‌ی متروک و دورافتاده.
<<از گزند داس دروگر وقت، هیچ روینده را زنهار نیست.>>
بوتزاتی این جمله را به جذابیت هرچه تمام‌تر، در ۲۲۷ صفحه به تصویر کشیده و بدون شک صحنه‌ی آخر داستان، تمام حواس خواننده را درگیر و او را منقلب خواهد کرد.
از ترجمه‌ی شیرین و بی‌نظیر جناب سروش حبیبی هم نمی‌شود غافل شد.