خدایا من چجوری بعد تموم شدن این کتاب زنده بمونم؟؟؟😀
      

        تنها راه فهمیدن، زندگی کردن است…

این جمله از کتاب شاید کوتاه ترین و مختصر ترین جمله آن باشد. اینکه ما «من» های مختلفی که می‌توانستیم باشیم و هستیم را درک کنیم نیازمند این است که زندگی‌شان کنیم. این نقطه از کتاب همان پرتگاهی است که به جای اینکه خودمان از آن بیفتیم باید قضاوت ها، پشیمانی ها و سرزنش هایمان را پرتاب کنیم. این پرتاب قطعا کمک می‌کند کمتر «من» هایمان را قضاوت کنیم. اما سوالی که جدا از موضوع کتاب وجود دارد این است که آیا ما فقط «من» های خودمان را قضاوت و سرزنش می‌کنیم؟
«من» های دیگران چطور؟
      

        هرگز فکرش را هم نمی‌کنید چگونه بر مرگ و زندگی انسان هایی که آشنا و نا آشنا از کنارتان می‌گذرند تاثیر می‌گذارید، تا زمانی که این کتاب را می‌خوانید…