آقای همدانی در نوشتن این کتاب از منابع بسیار خوب و زیادی استفاده کردند اما در نهایت روایت ایشون به شدت جهت‌دار و احساسی از آب در اومده. این کتاب (همونطور که از نامش انتظار می‌ره) بیشتر از اون که یک روایت بی‌طرف تاریخی باشه، یک حماسه و داوری تاریخی به نفع جنبش خرمدینان و علیه فرهنگ عربی و خلافت عباسیه.
جای‌جای کتاب جملات توهین‌آمیز نسبت به اعراب دیده می‌شه که به نظر من زیبا نیست و بار نژادپرستانه داره. این نفرت نسبت به دستگاه خلافت و سرکوبگری ایرانیان به دست حاکمان عرب نیست بلکه نسبت به نژاد و فرهنگ عربیه.
فضاسازی و توصیف مکان‌ها، تشریفات و فرهنگ زمانه هم بیشتر به کلیشه‌های اواخر قرون‌ وسطای اروپا شباهت داره تا ایران قرن سوم هجری.
شخصیت‌های داستان بسیار کم‌عمق و ضعیف هستن. دیالوگ‌ها هم به شدت غیر طبیعی و شعارزده هستن.

روایت کتاب سرعت خوبی داره و فصل‌های کوتاه اون، خوندنش رو راحت می‌کنه. همچنین اسامی و اتفاقاتی که در کتاب از اون‌ها نام برده می‌شه ممکنه آدم رو به تحقیق تشویق کنه. اما متأسفانه جز این دو، نقطه‌ی قوت پیگری در این کتاب نمی‌بینم و خوندنش رو پیشنهاد نمی‌کنم.
      

        کتاب جالبی بود و فکر می‌کنم ارزش یک بار خوندن رو داشت. قلم نویسنده سریعه و خیال و واقعیت رو همراه با جزئیات جالبی ترکیب می‌کنه. ترجمه هم به نظرم بسیار دقیق و باکیفیت بود و به خوبی نکته‌های فرهنگی و زبانی کتاب رو توضیح داده بود. 
      

         دو-سه‌تا از اشعار کتاب رو دو بار خوندم چون توجهم رو کمی جلب کردن اما بقیه‌ی مجموعه از نظر من به هیچ وجه ارزش وقت گذاشتن و مطالعه نداشتن. کتاب خوبی نبود.