کشتی‌ام در نقطه‌ی شروعِ سفری طولانی رو آب شناور بود، آهسته و با طمانینه در سکون و سکوتی بی کران، در ‌حالی که سایه‌ی دکل هایش به‌خاطر پرتوی خورشیدِ درحال غروب بر پهنه‌ی شرق می‌جنبید. و آن لحظه من روی عرشه‌اش تنها بودم.

نیگل می‌تواند تمثیلی از هر نویسنده، نقاش، هنرمند و اصلا خود تالکین باشد؛ از هر خالقی که در تلاش برای رسیدن به کمال، هرگز از کار خود راضی نیست و چون می‌ داند جوهره را از آنِ خود نکرده پس سایر چیزها ، و زندگی معمولی، را به تعویق می اندازد تا شاید خلق اصلی را تمام کند.

خداوند اولین هنرمند است و مابقی هنرمندان انسانی تنها شاید بتوانند انعکاسی از حقیقت/هنر را در آثار خود نشان دهند‌.

در آرامش، افکارم را متوجه احوالات اخیر خودم کردم. این روزها چه مرگم بود؟ چرا این قدر مضطرب بودم همواره نگران چیزی بودم. حتی چند روز پیش کسی به من گفت: «هی داری خیلی کسالت بار میشوی» احتمالاً درست است. قطعاً یک چیزی ام هست. حقیر شده ام. اصلاً خوب نیستم، رقت انگیزم. ناگهان با تمام توانم فریاد کشیدم: «آ...» انگار که قرار بود این فریاد بلند بزدلی ام را پنهان کند. باید کاری می کردم. شاید عاشق شده بودم.