گاهی تصمیم می‌گیریم چیزی را که می‌دانیم حقیقت دارد نبینیم؛ فقط به این خاطر که خیال چیزی را که ممکن بود حقیقی باشد زنده نگه داریم. دیدن واقعیت یک موضوع، خب، گاهی امید را از بیخ می‌کَنَد. عوارض جانبی ناخوشایندش است. شما که دانشمندید باید خوب بدانید. همیشه نمی‌شود توده‌ای را برداشت بدون این‌که کمی از بافت‌های سالم اطرافش را هم جدا کرد، می‌شود؟

این صحنه سال‌های سال در خاطر گینا ماند: دقیقاً دوازده ماه بعد از آن روز بود که دوباره سر جای سابق خودش بین ماری کیش و تورما نشست. بعضی از آنهایی را که آن شب حضور داشتند دیگر هیچ‌وقت نمی‌دید. چند روز بعد، بت و محبوبشان، کولمر، را به خدمت فراخواندند و او در رشته‌کوه‌های کارپات کشته شد. آرادی سال بالایی که پرچم مدرسه را با آن توانایی ذاتی‌اش به دوش می‌کشید، تابستان در یک حمله هوایی کشته شد. خواهر ارژیبت، که آن ضیافت خاص کریسمس را برایشان ترتیب داده بود توی آتش‌سوزی شاخه شرقی ساختمان برای نجات کتابخانه جانش را از دست داد.

من فرار کردم چون نیاز داشتم با کسی ارتباط برقرار کنم. آن موقع نمی‌دانستم اینجا تنها نیستم، که اینجا کسی هست که به فکر من است،کسی که به دادم می‌رسد، کسی که حواسش به من هست بی‌اینکه اصلاً متوجهش بشوم یا ازش درخواست کمک کنم و حتی وقتی من باور ندارم چنین چیزی ممکن است این کار را انجام دهد.

مسلماً باید در زندگی متانت و مناعت داشت و اگر کسی بخواهد مثل آدم‌های بالغ با مسائل مواجه شود لازم است بتواند چیزی صرفاً ناخوشایند را از آنچه واقعاً بد است تشخیص بدهد.

"دل آدمی چیز عجیبی است. خیلی احساساتی است و چه‌قدر هم زود فریب می‌خورد. ریسمان مناسب را بکش و دکمه‌ی درست را بزن و کِیفش را ببر! آن‌وقت است که عشق، عقل و شعور را خفه می‌کند. این بلا بر سر باهوش‌ترین‌ها نیز می‌آید."