در این کتاب، جدای از خط داستان، هنر درگیر کردن مخاطب رو از احمد محمود درک کردم! هنرمند بودن احمد محمود رو فهمیدم!
بنظر من این کتاب رو می شه برای معرفی کردن نویسنده اون به بقیه معرفی کرد! یعنی برای اینکه بدونی احمد محمود چه نویسنده شاهکاری هست و چطوری قلم ها در دستش به رقص در میان، باید بهش بگی این کتاب رو بخون!
اگه بخوام یکی از بهترین ویژگی های این کتاب و قلم نویسندش رو که از این کتاب متوجهش شدم، بگم، باید درواقع این نکته رو اشاره کنم که: نویسنده به خوبی (به معنای دقیق کلمه)، هر شرایطی رو که یه احساس خاصی رو در پی داره، به رشته تحریر دراورده که گویی تو داخل اون شرایطی و همون احساس رو داری تجربه می کنی! همین و بس! بنظرم این بزرگ ترین هنر هست برای یک نویسنده. و جایی جالب تر می شه این هنر که تو یه کتاب، با پونصد و خورده ای صفحه تا لحظه اخر داستان این ویژگی نه تنها کم میشه، بلکه بیشتر هم می شه.
تو لحظاتی که باید هیجان بهتون دست بده، طوری می نویسه که این اتفاق بی اقته! تو جایی که قراره ترس بهتون دست بده، احمد محمود کاری رو می کنه که شما حداقل، ترسی رو در درون خودتون احساس کنید! تو جایی که قراره حسرت های داستان حسرتت بشه، احمد محمود کاری می کنه که اگر قراره «خالدِ» داستان حسرتِ از دست دادن چیزی رو بخوره، تو یهو به خودت میای و می بینی خودت رو خالد فرض کردی و داری حسرت از دست دادن اون چیز رو می خوری و با خودت می گی: اکه هی! الان که دیگ ندارمش، چه کار می تونم انجام بدم!؟
البته این رو هم بگم که ایشون در این حد جزئیات براشون مهمه که تند شدن نفس و ضربان قلب کسی که تو کتاب، یه دختری رو تو یه اتفاقی برای اولین بار می بینه و عاشقش می شه و زبونش بند میاد برای ابراز احساساتش رو به تو انتقال می ده و به خودت میای می بینی هم زبونت بند رفته و هم ضربان قلبت بالا رفته و شاید بعضا صورتت هم داغ شده باشه از خجالت!! 😅
امید وارم تونسته باشم برسونم حجمِ#گیرائی_قلم رو!!
_ البته این رو هم اضافه کنم که توی این کتاب می تونستن یکم از استهجان صحنه های مثبت هیجدهی رو کم کنن، بدون اینکه ضرری به خط داستان وارد بشه؛ چون این حد از ریز شدن تو تصویر سازی داخل این موضوع ها، با این قدرت فوق العاده نویسنده تو تصویر سازی برای مخاطب که بالای همین مطلب نمونه هایی ازش رو گفتم، باعث میشه اون هنر عظیم نوشتن این نویسنده، برای بعضی ها، خلاصه بشه داخل این صحنه ها و عملا کتاب به عنوان یک کتاب مستهجن معرفی بشه! بنظرم حیفه که ایشون رو اینطور بشناسیم و بگیم کتابشون یپا پ..ن بوده برای خودش و اینطور معرفی کنیم که: یه کتابه اینطوری هست به نام همسایه ها!
کما اینکه من خودم کمابیش از بعضی افراد می شنیدم که: یه کتابی پیدا کردم که صحنه های جنسی زیاد داره و فلان و بهمان! و این وسط چیزی از نویسنده گفته نمی شد و عملا این احساس می شد که شخصیت و قدرت نوشتاری نویسنده تحت الشعاع این نوشته های خاص قرار گرفته! به حدی که من خودم بعد از خوندن چندین صفحه از کتاب به شناختی نسبت به نویسنده رسیدم و کم کم علاقم بهش زیاد شد و اون تصویری که کم و بیش برای من قبل از خوندن این کتاب درست شده بود، پاک شد. پس بنظرم می شد اینطور نباشه و در عین حال هنر نمایی کرد.
و این مطلب که این حرفا نویسنده رو در بعضی از جاها تحت الشعاع قرار میده جدای از خوب بودن و یا بدن بودن پرداختن به این جور تصویر سازی هاست! و اگر قرار به برسی این باشه خب نوشته جداگانه و مفصلی می خواد که اصلا اینطور حرفا خوبه اوردنش یا نه؟ و چه تاثیرات احتمالیِ مخربی می تونه داشته باشه برای بعضی ها. که خب مساله اهمیتش انقدری هست که حتی با این وجود که اون بعضی ها می تونن تعداد کمی باشن، باز نباید بیخیالش شد چون ضرر، ضررِ قابل توجهی هست برای اون بعضی ها!
البته حالا که نوشته به اینجا رسید، بنظرم مهمه که این نکته رو راجع به کتاب بگم که؛ (جدای از خوب بودن یا بدن بودن پرداختن به این حرفا) این کتاب حجم اینطور حرفاش به قدری نیست که ادم با خودش بگه: این کتاب که کلش شد از این حرفا ک!! نه خیر؛ اندازش به حدی نیست که ماهیت کتاب عوض بشه و کلا مستهجن بشه! و می شه گفت با داستان هماهنگ شده. ولی خب متاسفانه همین مقدار موجود هم به حدی روی بعضی از مخاطبا اثر گذاشته که کتاب رو با این ماهیت جدید که بد هم هست، معرفی می کنن.
در کل بنظرم با خوندن این کتاب، شاهکاری از احمد محمود رو می خونید که باعث میشه بعدش برید عکس ایشون رو از توی اینترنت پیدا کنید و توی گالریتون ذخیره کنید! 😁 و در این حد علاقه مند به احمد محمود بشید. همونطور که من شدم و این کتاب پلی شد تا برم بقیه اثارش رو (بعضا با چاپ های اول و دوم برای دسترسی به متن اصلی) به سختی پیدا کنم و بخرم و توی لیست کتبی که قراره بخونم بذارم.
ببخشید که یادداشتم طولانی شد (=
