«همه در سکوت مرگ فرورفته‌اند. شهر خالی از سکنه است. درخت‌ها سوخته‌اند...»
این جمله در بخشی از کتاب به چشم می‌خوره اما به نظر من سمفونی مردگان سکوتی نداشت، پر از صدا، سیاهی و سمفونی بود.
اولین اثری بود که از این نویسنده خوندم و اونچه که تا پایان منو به وجد می‌آورد تبحر ایشون در نوشتن بود؛ اون هم نوشتنی که می‌خواست مضمونی سنگین و اثرگذار رو به گوش برسونه.
حتی بعد از پایانش هم نقطه‌هایی هست که فکر رو درگیر می‌کنه و بیش از پیش شخص رو به این نتیجه می‌رسونه که چه کتاب کم‌نظیری رو خونده.