اگه احساساتت رو نشون بدی توی این حرفه دووم نمیاری. مهم نیست خشمه، ناراحتیه، یا پشیمونی. مهم‌ترین چیز اینه که نذاری توهینا روت تاثیر بذاره؛ مخصوصا اینکه تو زنی، یعنی اکثر اوقات باید اونا رو نشنیده بگیری.

چه اهمیتی دارد که ده سال از عمرت را نابود کنی یا چهل و پنج سال را! در هر حال ذات حقیقی زندگی ساییدگی و نابودی تدریجی و مداوم است که تنها ردها های محوی از آنچه بوده بر جای می‌گذارد؛ درست مثل خطوط گچی روی تخته سیاه.

من برای این اتفاق آمادگی نداشتم هیچ‌کس مرا برای این اتفاق آماده نکرده بود. چرا باید چنین حسی را تجربه می‌کردم؟ چرا باید این خاطره یادم می‌ماند؟