خب می‌دونید، می‌فهمم که چرا رولینگ تصمیم گرفت از این داستان ایده بگیره. (البته نمی‌دونم این حرف چقدر درسته.) چون ایده‌ و فضای واقعا جالبی داره - مخصوصا برای زمان خودش.
همراه شدن باهاش لذت‌بخش بود؛ هرچند همه‌چیزش جای پیشرفت داشت. شخصیت‌پردازی، جزئیات، فضاسازی، روابط و آره کلاً. من خوندنش رو دوست داشتم؛ با این‌حال فکر می‌کنم کمی زیادی "فقط یه داستان" بود. شرایطی ایجاد شده بود که می‌تونست به مفاهیم و مسائل عمیق‌تر بپردازه و خب نپرداخت. در نهایت، خوندنش پیشنهادی نیست اما تجربه‌ی بدی هم نیست.
      

        کتاب بدی نیست. من به سختی تمومش کردم و فکر نمی‌کنم بقیه‌ی جلدهاش هم بخونم؛ ولی شاید به‌خاطر سلیقه‌م باشه. به عنوان یه کتاب تخیلی نوجوونانه، خب ایده‌ش واقعا باحال و بامزه‌ست و خیلی چیزها هم می‌شه ازش یاد گرفت! ولی سطحش هنوزم متوسطه. (رو به پایین؛ یا دست‌کم من این‌طور فکر می‌کنم) و دلیلش هم شخصیت‌پردازی نسبتاً ضعیف‌شه. پتانسیل خیلی بهتری داشت اما نقش‌ها (مخصوصا خود تریس) خام بودن و عواطف‌شون مقداری سطحی، و گره‌های داستان در حد دراماهای سر جوونی. (شاید برخی این آخری رو ویژگی مثبت قلمداد کنند. صرفاً برای من این‌طور نبود.) درباره‌ی رومنس‌ش هم که خدایی نمی‌دونم. امیدوارم تنها کسی نباشم که باور داره چیز آب‌دوغ‌خیاری‌ای بود. ولی با در نظر نگرفتن این‌جور نکات منفی‌ش، خب "سرگرم‌کننده"ست و جالبه. البته گمون نمی‌کنم اون‌قدر ارزش خوندن داشته باشه؛ حتی برای فقط "سرگرمی" هم انتخاب‌های باحال‌تری هست. [ با این وجود این نظر کسیه که فقط یه جلد مجموعه رو خونده، شاید در ادامه داستان پیشرفت کرده باشه. ]