زمانی که متوجه شدم جی کی رولینگ ایدهٔ نوشتن هری پاتر را از این کتاب پیدا کرده است، به سرعت کتاب را در طاقچه گرفتم، و ظرف یک ساعت تمامش کردم. 
خب، کتاب پر است از کلیشه، و حرف هایی که شاید برای ۸، یا نهایتاً ۹ ساله ها جذاب باشد.(البته در صورتی که هری پاتر را نخوانده باشند.)
شباهت های این کتاب، با هری پاتر بسیااار زیاد است، و میتوانم با قاطعیت بگویم اگر قرار بود خلاصه ای کوتاه شده از مجموعهٔ هری پاتر، با کمی تغییر در روند کلی داستان، و اضافه کردن یک عالمه کلیشهٔ چرت و پرت تهیه کرد، این کتاب همان خلاصه میشد! ( البته قصد توهین به جی کی رولینگ عزیز را ندارم!!! )
کتاب دربارهٔ پسری است که با نمرات بسیار بدش از مدرسه اخراج شده است، و نامه ای مرموز به پدر و مادرش، که از دستش بسیار عاصی هستند میرسد، که خبر از وجود مدرسه ای شبانه روزی میدهد که دیوید را قبول، و تربیت میکنند. مادر و پدر دیوید بدون کوچک ترین تحقیقی، دیوید را مدرسه میفرستند!( شخصیت پردازی کتاب بشدت ضعیف بود، و منِ خواننده نمیتوانستم مادر و پدر بی فکر دیوید را درک کنم، یا کم ترین داده ای از حس شان نسبت به اینکه پسرشان را به مکانی نا آشنا فرستادند بدانم.)
دیوید زمانی که سوار قطاری به مقصد مدرسه جدید و مرموزش است، با دختری به نام جیل، و پسری به نام جفری آشنا میشود!( درست عین هری پاتر! یک دختر، و دو پسر، که در قطار با هم آشنا میشوند و قول میدهند که هر اتفاقی افتاد کنار هم بمانند...! ) نکتهٔ عجیب تر داستان، این است که جفری، با توصیف کوتاهی که ازش شده است، یک عینک فلزی گرد دارد...! 
زمانی که جفری، دیوید، و جیل به مدرسه میرسند، متوجه میشوند که این مدرسه یک مدرسه عادی نیست، و همه چیز در آن غیرطبیعی هستند! 
یک سری از نکات منفی کتاب، که از توضیحاتم مشخص است؛ کتاب، نسخهٔ چرت شده ای از هری پاتر است، و به عنوان کسی که هری پاتر را خواندم، و بشدت دوستش دارم، کتاب قابل تحملی نبود. دومین مشکل، شخصیت پردازی ضعیف است، که با توجه به این که نویسنده دوست داشته کتاب را به سرعت تمام کند، کمی قابل درک است. سومین مشکل من، غیر منطقی بودن داستان است! ( همان طور که دوست عزیزی دربارهٔ این کتاب میگفت.😁) درست است که نویسنده قصد داشته از زیاده گویی طفره برود، اما با گیج کردن خواننده، از هدفش دور شده بود. 
در آخر، جذابیت کتاب به نوعی خوب بود، و نقطهٔ اوجش آن قدری قوی بود که من را از خواندنش منصرف نکند.( هرچند پایان کتاب بسیار ضعیف بود:| )
به کسانی که دوست دارند بیش از قبل، به قلم زیبای جی کی رولینگ افتخار کنند، پیشنهاد میکنم این کتاب را بخوانند، و بعدش به سراغ دوباره خواندن هری پاتر بروند، و کیف کنند😁
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 

امممم....
گروشام گرینج داستان پسربچه‌ایه(دیوید) که نمراتش خیلی بد شدن، و پدر مادرش نمیدونن باهاش چی‌کار کنن تا اینکه یه نامه‌ای میاد که پسرشون رو به گروشام گرینج دعوت می‌کنه. گروشام گرینج چیه؟ اونطوری که توی نامه به آقا و خانم الیوت گفتن محلی برای آموزش بچه‌هاییه که توی سیستم آموزشی مدرن جایی ندارن. و داخل این مدرسه یه روز تعطیلی کلا بیشتر ندارن!
و آقا و خانم الیوت از خدا خواسته بچه‌شون رو میفرستن اونجا.
دیوید الیوت میره به گروشام گرینج، و دوستان جدیدی پیدا می‌کنه، جفری و جیل، اما کم کم می‌فهمه که اینجا یه مدرسه‌ی شبانه‌روزی معمولی نیست...

خب، کتاب قلم ساده و روانی داشت که باعث میشه سریع تمومش بکنین. اما توصیفات می‌تونست بهتر باشه. مثلا راجع به خیلی از اتفاقات و... توضیحات بیشتری بهمون بده.
یکی از بی منطق ترین بخش های داستان قسمتی بود که خانم و آقای الیوت بدون هیچ پرس و جویی بچه‌شون رو فرستادن گروشام گرینج 😐 رفتار این دو شخصیت یکم زیادی اغراق آمیز بود. شخصیت پردازی جای کار داشت. البته کلا داستان از منطق خاصی پیروی نمی‌کنه، مثلا یکی از معلم‌هاشون مثل مومیایی‌هاست ولی دیوید و دوستانش‌ خیلی راحت باهاش کنار میان! کلا این بی منطق بودن شخصیت ها آزار دهنده‌ست.
کلا داستانی بود که می‌شد خیلی ساخته و پرداخته بشه. می دونید چی می‌گم؟ منظورم اینه یکم زیادی خام بود. البته شاید برای رده ی سنی کودک باشه که در اون صورت می‌شه از این ایرادات چشم پوشی کرد.
حالت معمایی داره و یه جاهایی واقعا نفستون داخل سینه حبس میشه...
کلا کتاب معمولی ای بود. اگه توی هفت، هشت سالگی می‌خوندم شاید عاشقش می‌شدم ولی الان نمیشه از ایراداتش چشم پوشی کرد:(😅
خلاصه ‌ش که...
ارزش خوندن رو برای یه دفعه داره و داخل طاقچه ی بی نهایت موجود هست.

و یه چیز عجیب تر شباهت هری پاتر به این مجموعه‌ست. که مطمئنا خانم رولینگ از این کتاب الهام گرفته برای نوشتن هری پاتر. اما اگه بخوایم‌ از نظر شخصیت پردازی و نثر داستان ها با هم مقایسه‌شون بکنیم، خیلی منطقیه که هری پاتر طرفداران بیشتری نسبت به گروشام گرینج داره... در واقع دنیای هری پاتر چفت و بست محکم‌تری از گروشام گرینج داره و منطقی تره.
 اما نمیشه انکار کرد که شباهت خیلی زیادی به هم دارن. مثلا پرنده های نامه بر و جادویی(جغد و کلاغ )، یا معلم‌های عجیب غریب که نیمه انسانن😅، رفاقت بین سه تا شخصیت اصلی و ...
کلا شباهت خیلی زیادی داشتن که توی یه مرور جا نمی‌شه🤔
ولی من هری پاتر رو بیشتر دوست داشتم چون واقعا داستان قوی‌تریه. ولی مطمئنا خانم رولینگ از ایده‌های این کتاب استفاده کرده... چون گروشام گرینج قبل هری پاتر چاپ شده. 

در هر صورت که هر دوشون ارزش خوندن رو دارن.
و گروشام گرینج برای یه بار مطالعه بد نبود.
        

          خب می‌دونید، می‌فهمم که چرا رولینگ تصمیم گرفت از این داستان ایده بگیره. (البته نمی‌دونم این حرف چقدر درسته.) چون ایده‌ و فضای واقعا جالبی داره - مخصوصا برای زمان خودش.
همراه شدن باهاش لذت‌بخش بود؛ هرچند همه‌چیزش جای پیشرفت داشت. شخصیت‌پردازی، جزئیات، فضاسازی، روابط و آره کلاً. من خوندنش رو دوست داشتم؛ با این‌حال فکر می‌کنم کمی زیادی "فقط یه داستان" بود. شرایطی ایجاد شده بود که می‌تونست به مفاهیم و مسائل عمیق‌تر بپردازه و خب نپرداخت. در نهایت، خوندنش پیشنهادی نیست اما تجربه‌ی بدی هم نیست.