از زمانی که شروع به خواندن کتاب میکنی ، همراه یک درام تشدید شونده میشوی که یقه ات را رها نمیکند و خیلی جاها دلت برای خیلی ها میسوزد مثل هیام ، بسام ، فادیه ، زهرا ، و دانیال .
هر کدام به یک نحوی دچار احساسات درونی خود هستند ولی وقت نشستن و گریه کردن ندارند .
نقطه قوت این کتاب خانم بلنددوست، تشریح حالات و روحیات و احوالات شخصیت هاست ولی گاها بعضی مسائل خیلی تکراری میشود مثل قهوه ، درد و زخم های فادیه ، صحبت های فادیه و هیام و اریحا ...
اما در طول داستان خط سیر با شیبی یکنواخت پیش میرود و غم پنهانش کم کم زیر پوستت جا میگیرد .
        

          این ‌کتاب منی رو که مدتها بود نمی‌تونستم کتاب بخونم و تمرکزی نداشتم رو پابند خودش کرد طوری که برخلاف تصورم خیلی زود خوندم و تمومش کردم! ضمن این‌که هم با شخصیت اصلی و هم با ناستنکا همذات‌پنداری می‌کردم و انگار آینه‌ای بودن که من خودم رو در اون‌ها تماشا می‌‌کردم.
اگه اونجاهایی که متن گاهی مصنوع و متکلف می‌شد و فهم نوشته‌ها سخت می‌شد رو نادیده بگیریم، به‌شدت کتاب خوب و لطیفی بود و خواننده رو به دلیل این‌که حس کنجکاوی‌ش رو تحریک می‌کرد با خودش همراه می‌کرد.
من حیث المجموع ارزش دو سه بار خوندن رو داره و خودم هم تصمیم دارم روزی دوباره بخونمش :)
        

          این ‌کتاب منی رو که مدتها بود نمی‌تونستم کتاب بخونم و تمرکزی نداشتم رو پابند خودش کرد طوری که برخلاف تصورم خیلی زود خوندم و تمومش کردم! ضمن این‌که هم با شخصیت اصلی و هم با ناستنکا همذات‌پنداری می‌کردم و انگار آینه‌ای بودن که من خودم رو در اون‌ها تماشا می‌‌کردم.
اگه اونجاهایی که متن گاهی مصنوع و متکلف می‌شد و فهم نوشته‌ها سخت می‌شد رو نادیده بگیریم، به‌شدت کتاب خوب و لطیفی بود و خواننده رو به دلیل این‌که حس کنجکاوی‌ش رو تحریک می‌کرد با خودش همراه می‌کرد.
من حیث المجموع ارزش دو سه بار خوندن رو داره و خودم هم تصمیم دارم روزی دوباره بخونمش :)