اولین کاری که انسان باید در زمان قضاوت بکند، این است که پایش را از خودش بیرون بگذارد و در حد وسط بین خودش و دیگران بنشیند؛ چون ما چیزی را که به ما نزدیک است، بزرگ می‌بینیم‌ و چیزی را که از ما دور است، کوچک می‌بینیم.

همیشه در سکوت چیزهایی شکل می‌گیرد، چیزهایی که ما را غنی می‌کنند و معلوم نیست از کجا و به چه شکلی این اتفاق می‌افتد.

قلب از جنس نور است و تا نور به او نرسد، آرامش پیدا نمی‌کند.