تا زنده بود فقط نگاهشان داشت و منتشر نکرد. می‌گفت سیاه‌مشق است این‌ها، تا صرفا نمایشنامه‌نویس باقی بماند. حالا چند سالی است که چند کتابی از داستان‌هایش را نشر خاموش چاپ کرده است.
چهار داستان این کتاب را قبل از بیست سالگی نوشته است. فضای "زمزمه‌های خاموشی" و "میان در" به جهان نمایشنامه های او نزدیک است. با "هزیمت" و "افسانه" چندان ارتباط برقرار نکردم و نثرش آنچه نیست که باید.
مینیمال بودنِ فضاسازی در "میان در" _همانگونه که از نامش پیداست_ خواندنی‌اش کرده و "زمزمه‌های خاموشی" هم سرآغاز نثری است که در نمایشنامه‌هایش می‌بینیم.
خواندن این داستان ها مدخل خوبی است برای ورود به جهانی که رادی تلاش کرد در طول قریب به پنجاه سال نمایشنامه‌نویسی بیافریند.


      

        آهنگ‌های شکلاتی اسم قشنگی دارد. اما متن قشنگی نه. انگار رادی آن را ننوشته است. کوتاه هست و مختصر. برعکس کارهای دیگری که از رادی خوانده‌ام این کار تاریخ مصرف دارد. یک‌جورایی عجیب است که در متن رادی کلمات هری‌پاتر، وبلاگ، مانیتور و... ببینم. انتظارم بود که در پس نام خوش‌آهنگی که شکلاتی شده، خیابان آبی نمناک ببینم، ترنم شورانگیز آکاردئون بشنوم و بوی سنگ خیس حس کنم.
فکر می‌کنم اگر رادی زنده بود این‌کار را دست‌کم بازنویسی می‌کرد. گرچه یک سال بعد از نوشتن بازنویسی شده است و پس از آن رادی درگذشت.
اگر در یک جمله بخواهم بگویم: پایان‌بندی کمی تاثیر گذار و اندکی دیالوگ که به مرور بیات می‌شود.