آهنگ‌های شکلاتی اسم قشنگی دارد. اما متن قشنگی نه. انگار رادی آن را ننوشته است. کوتاه هست و مختصر. برعکس کارهای دیگری که از رادی خوانده‌ام این کار تاریخ مصرف دارد. یک‌جورایی عجیب است که در متن رادی کلمات هری‌پاتر، وبلاگ، مانیتور و... ببینم. انتظارم بود که در پس نام خوش‌آهنگی که شکلاتی شده، خیابان آبی نمناک ببینم، ترنم شورانگیز آکاردئون بشنوم و بوی سنگ خیس حس کنم.
فکر می‌کنم اگر رادی زنده بود این‌کار را دست‌کم بازنویسی می‌کرد. گرچه یک سال بعد از نوشتن بازنویسی شده است و پس از آن رادی درگذشت.
اگر در یک جمله بخواهم بگویم: پایان‌بندی کمی تاثیر گذار و اندکی دیالوگ که به مرور بیات می‌شود.


        

          نمایشنامه‌ای کوتاه اما خواندنی در قالب گفت و گوی یک جوان و پیرمرد.
رادی در این اثر به مشکلات جوانانی که فکر میکنن در خونه جایی ندارن و دست به فرار میزنن می‌پردازه.
سالهای نوجوانی و جوانی و تفکراتی که برای هر شخص مهم و حیاتی هست درصورتی که میشه راحت اونارو به زبان آورد فقط کافیه به قول رادی《 بلد باشی فارسی حرف بزنی》
این نمایشنامه‌ی کوتاه هنوز هم میتونه با کمی بازنویسی دغدغه‌ی نسل جوان امروز رو به صحنه بکشه.
        

          شبیه تله‌فیلم‌هایی بود که بچه بودم، شبکه‌ی یک ظهرها وسط سیمای خانواده پخش می‌کرد... شعاری بود و سعی داشت تو زمان کوتاهی (کل نمایشنامه 40 صفحه است) به تمام مشکلات نسل جوان بپردازه (که خیلی از اون مشکلات، مشکلات خاص اون زمان بودند، مثل فرار جوانان از خانه یا عشق‌های اینترنتی که اون موقع بدبینی بهشون خیلی شدید بود و تبلیغ می‌شد) اما چون وقت کافی نداره (و شاید انگیزه و انرژی کافی) به جای نشان دادن، در قالب گفتگوی یک پیرمرد و جوان تعریف می‌کنه! یعنی از اولیه‌ترین اصول نمایشنامه هم عدول می‌کنه! 
 کاش تصمیم می‌گرفت این کتاب رو چاپ نکنه!