یادداشت عِمران

        آهنگ‌های شکلاتی اسم قشنگی دارد. اما متن قشنگی نه. انگار رادی آن را ننوشته است. کوتاه هست و مختصر. برعکس کارهای دیگری که از رادی خوانده‌ام این کار تاریخ مصرف دارد. یک‌جورایی عجیب است که در متن رادی کلمات هری‌پاتر، وبلاگ، مانیتور و... ببینم. انتظارم بود که در پس نام خوش‌آهنگی که شکلاتی شده، خیابان آبی نمناک ببینم، ترنم شورانگیز آکاردئون بشنوم و بوی سنگ خیس حس کنم.
فکر می‌کنم اگر رادی زنده بود این‌کار را دست‌کم بازنویسی می‌کرد. گرچه یک سال بعد از نوشتن بازنویسی شده است و پس از آن رادی درگذشت.
اگر در یک جمله بخواهم بگویم: پایان‌بندی کمی تاثیر گذار و اندکی دیالوگ که به مرور بیات می‌شود.