«از آن دست شور و هیجان‌های شدیدی‌ است که زندگی با آن ممکن نیست و اگر آدمی طالب و خواهان زنده ماندن باشد باید از آن ها دوری کند. اما چه کسی می‌تواند حسرتشان را نخورد. اگر رگ‌هایمان تحمل می‌کردند چه چیزی بهتر از حفظ عشق‌های نخستین. اما حفظ این عشق‌ها شاهرگ‌ها را پاره می‌کند و عشق خیلی زودتر از آن که باید متلاشی می‌شود و تیرگی جای آن‌ را می‌گیرد.»
شباهت جعبه ویولون با تابوت-تنسی ویلیامز
      

        نقد‌های سطحی و غرض‌آلود که بیش‌تر از این که متوجه‌ی پروست باشه طرفداران فیس و افاده‌ای پروست رو نشانه رفته.
هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم کسی "در‌ جستجوی زمان از دست رفته" رو به حلیم هیولایی تشبیه کنه :)
      

        مارتین مک دونا:
«دلم می‌خواست نمایشنامه‌ای بنویسم که اگر زمانی می‌خواستند کشتار نمایشنامه‌نویس‌ها را شروع کنند من اولین کسی باشم که در لیست آن‌ها است»
      

        نمایشنامه‌ی "آرامش از نوع دیگر" اثر تام استاپارد را دوست داشتم. تجربه‌ای کوتاه و خواندنی که در نظرم به تمامت نمایش یک "لحظه‌ی پروستی" بود؛ تلاش برای زنده کردن طعم آرامشی که در کشاکش جنگ چشیده شده بود؛ آرامشی در لباس ملال و اسارت. نمایشی که مرا به یاد حفره‌های امن خود خواسته‌ی زندگی انداخت‌. حفره‌های کاویده شده در دل جنگل تاریک زندگی. 
جان براون با چمدانی انباشته از پول فارغ از کوچک‌ترین ناخوشی به بیمارستان آمده و ‌می‌خواهد اتاقی خصوصی داشته باشد و در پی آن پرسنل در کشف چرایی این تصمیم‌‌اند.

الف.ژ
11 March 2024
      

        بیدار شدن گرگور نه در قامت انسانی، بلکه دگردیس شده به حشره‌ای درمانده و به پشت غلتیده، نقطه‌ی آغاز روایت کافکا از خودبیگانگی و روزمرگی انسان قرار می‌گیرد. 
شخصیت گرگور به عنوان نظاره‌گری منفعل در برابر افعال خود نمایش داده می‌شود. او با تابعیتی محض در برابر اجتماع و با افیون «باید» دغدغه‌های خودشناسی‌اش را فرو می‌نشاند.
چرا از رختخواب بیرون آمدی؟ چون باید بیرون می‌آمدم. چرا کار میکنی؟ چون باید کار کنم. چرا زندگی میکنی؟ چون باید زندگی کنم.
اما این چراها و چراهای دیگر هیچ راه نفوذی به ذهن او پیدا نمی‌کنند و حتی اگر فرصتی برای ظهور داشته باشند؛ محکوم به بایدها می‌شوند‌.
جسم نشئه ازین مسخ‌شدگی با ارگان‌های سوسکی، همچنان نگران دیر رسیدن به محل کار و از دست دادن ترن ساعت ۸ است. یعنی حتی با علم بر خود فراموش‌شدگی میل به تغییر و تعمق در شیوه‌ی زندگی در او بیدار نمی‌شود.
«مسخ» کافکا را می‌توان روایت سرشدگی در برابر زوال منِ انسانی و کنار آمدن و یکی شدن با هر آن‌چه به عنوان حقیقت زندگی، از سمت اجتماع تحمیل می‌شود دانست. استحاله‌ای ناشی از به حقیقت وجود نپرداختن و با نتیجه‌ای چون استثمارشدگی، طرد و حذف.
الف.ژ
29.11.23