بلقیس سلیمانی از نویسندگان پرکار و پرمخاطب ادبیات ایران است. او که در رشته ی فلسفه تحصیل کرده، نخستین رمانش را پس از سالها نقدنویسی در مطبوعات و در سن چهل و دو سالگی منتشر کرد، رمان بازی آخر بانو که برای او جوایزی را نیز همراه داشت. بعد از آن تا امروز نیز این نویسنده آثاری مانند بازی عروس و داماد، من از گورانی ها می ترسم، سگ سالی، به هادس خوش آمدید، سال خرگوش و... را چاپ کرده که با توفیق هم روبه رو بوده اند. مارون، تاه ترین اثر این نویسنده، قصه ی یک شهر کوچک است در سالهای پرتب و تاب قبل و بعد انقلاب. آدم هایی از هر دست، از چپ های مبارز گرفته تا انقلابی های تازه نفس، از کاسبان خرده پا تا روستاییان کویری، از دختران پرشور تا پسران ایده آلیست. تنوع فراوان این آدم ها با ماجراهایی گره می خورد که پا در تاریخ و امر سیاسی روزگار نویسنده دارد و برای همین رمان دو چندان جذاب می شود. مارون در ادامه ی مسیر داستان نویسی بلقیس سلیمانی، از این جهان های تک افتاده می گوید که ناگهان سرنوشت شان تغییر می کند و جست و جوی مدامی که پیشانی نوشت برخی از این آدم هاست. سلیمانی ذهنی قصه گو دارد و زبانی پرکلمه و پرضرب آهنگ. مارون روایتی است از آدم ها در دل یک تاریخ متناقض.