ببین، من کلی عمر کردم، هرچی آرزوش رو داشتم دیدم، و هر کاری در توانم بوده کردم،ولی با این حال تجربه‌ام بهم میگه چیزی که مهمه مهربونیه، و از قضا دنیا از همین فقدانِ مهربانی رنج می‌بره.

ما که صاحب چیزی نمی‌شیم. توی این دنیا همه چیز گذراست، با هیچی به دنیا می‌آییم و با هیچی هم می‌ریم، اون‌وقت به نظرت مالکیت یه‌کم مفهوم پوچ و مضحکی نیست؟

توی چین یه مَثَلی دارن، می‌گن:آدمی از دیدنِ خویش ناتوان است مگر در چشمِ دوست .

خیلی از آدم‌ها دوست دارن مرده باشن، ولی در حقیقت که نمردن. فقط دارن از زندگی پس می‌کشن. بازی می‌کنن، ولی خیال می‌کنن زندگی یه بازیِ تمرینیه، و اونا با این کار دارن خودشون رو برای بازیِ اصلی نگه می‌دارن. واسه همین می‌شینن رو نیمکت و تنها بازیِ نهایی رو که میشه به چشم دید، جلوی چشم‌هاشون برگزار می‌شه.