نیهیلیسم با پوچ‌انگاری و پوچی مترادف نیست؛ ولی پوچی و پوچ‌انگاری را می‌توان یکی از نتایج و پیامدهای نیهیلیسم دانست که در برخی انواع نیست‌انگاری بروز و ظهور آشکار یافته است. این امر به ویژه در نیهیلیسم پسامدرن ابسورد، به صورت کاملاً آشکار و محسوسی نمایان گشته است.

شاخصه پایه‌ای و بنیادین ادبیات ابسورد، رها کردن هرگونه تعهد اخلاقی، اجتماعی، سیاسی و آرمانی و متعهد شدن به بی‌معنایی، گنگی و امور عبث و در مواردی ترویج یأس‌انگاری، پوچی و پوچ‌انگاری و به طور کلی کوشش به منظور بی‌معنا و عبث نشان دادن زندگی به طور آشکار یا غیر آشکار است که خواه ناخواه به نوعی انفعال و پاسیتیویسم اجتماعی و سیاسی و تشدید اتمیسم نفسانی در مخاطبان این ادبیات منجر می گردد و تدریجاً از فرد مخاطب شخصی بی‌خاصیت، منفعل و غریزی و عمدتاً ـ و گاهی فقط – سرگرم و معطوف به امور جزئی بی‌ارزش می‌سازد که هویت انسانی او مسخ گردیده است و به موجودی گُنگ، بی‌مسئولیت، مسئولیت گریز و فاقد حساسیت به سرنوشت خود و دیگران تبدیل گردیده است.

نیهیلیسم محصول نسیان آدمی و غفلت نسبت به عهد امانت است و باعث دور شدن بشر از «انسانیت» می‌گردد که این امر با بیگانگی آدمی نسبت به فطرت و نشنیدن بانگ حقیقت تلازم دارد. در واقع بشر با گرفتاری در ساحت نیهیلیسم از حقیقتی که باید به آن رجوع کند و به عبارتی حقیقت وجود اوست یعنی انسانیت دور می‌شود و از آن غافل می‌گردد و در ساحت حيوانيت صرف قرار می‌گیرد.