نویسندۀ کتاب، استفانی روزنبلوم، روزنامه‌نگاره و تصمیم گرفته در چهار فصل به چهار مقصد موردعلاقه‌اش بره و درباره‌شون چهار جستار نوشته: بهار در پاریس، تابستان در استانبول، پاییز در فلورانس و زمستان در نیویورک. البته خودش ساکن نیویورکه ولی می‌گه دلش می‌خواسته از زاویه‌دید یه مسافر شهرش رو از نو کشف کنه. و خب این برای من جالب بود چون خیلی دوست دارم برم جاهای مختلف شهر و تصور کنم اگه تو این شهر مسافر بودم نظرم دربارۀ این مکان خاص چی بود. حتی یکی از آرزوهام اینه که مثلاً در تهران یه شب برم هتل و ببینم چه شکلیه. 

هر بخش پر از ارجاع به مکان‌ها و فعالیت‌های خاص اون شهره و اگه موقع خوندن اسم فضاها رو سرچ کنید، می‌تونید به قوۀ تخیل‌تون اجازه بدین برای خودش جولان بده تا خیال کنید که شما هم در اون شهرها و در حال تجربه کردن اون فضاها هستید. 

این کتاب خیلی حرف تازه‌ای نمی‌زنه. این حرف‌ها دربارۀ تنهایی و خلوت‌گزینی پیش‌تر در کتاب‌های بهتری که این روزها هم خیلی زیاد شدن گفته شده. ولی اگه در حد یه مطالعۀ سبک بهش نگاه کنید و انتظار زیاد و پیچیده‌ای ازش نداشته باشین می‌تونه لذت‌بخش باشه. 

در نهایت اینم بگم که کتاب به ویرایش احتیاج داره.
        

          اوقاتی که دور از نفوذ و تاثیر دیگران سپری می‌کنیم به ما کمک می‌کند خود را بشناسیم و کشف کنیم. می‌توانیم در خلوت و تنهایی خودمان عمیق و مستقل بیندیشیم. در این اوقات است که مجالی برای حل مشکل، آزمایش یا تخیل خواهیم داشت. ذهن، پس از تمرکز عمیق، شکوفا می‌شود ...
.
نمیدونم چرا وقتی موضوع کتابی درباره‌ی تنهایی باشه ناخودآگاه انتظارم از اون کتاب بالاتر میره ولی این کتاب هم که جستارهایی درباره‌ی مزایای تنهایی و خلوت کردن با خود بود؛ بد نبود. در کل انتظار بیشتری از کتاب داشتم ولی خوندنش هم برام خالی از لطف نبود. تمرکز نویسنده بیشتر روی خلوت با خود و بررسی مزایای آن و همچنین تنها سفر کردن بود.
نویسنده سفرهای خود را به تنهایی در چهار شهر مختلف در سراسر جهان بیان می‌کند: پاریس، استانبول، فلورانس و نیویورک...
او به تنهایی قدم می‌زند، کافه می‌رود، کتاب می‌خواند و با آدم ها روبرو می‌شود...
ولی در نهایت حس اینکه چگونه می شود با تنهایی خود تنها بود؟
سوالی که همیشه برای من باقی میمونه ... اینکه با افزایش سن ترس از تنهایی بیشتر میشه یا کمتر... میشه بیشتر به تنهایی عادت کرد یا ترس از اون هیچوقت رهامون نمیکنه...
        

          کتابی که برای لذت بردن و آرامش نوشته شده و در این راستا به نظرم بسیار موفق بوده. جستار‌هایی که بر خلاف نجربه‌های پیشین من از خواندن کتاب‌های جستارگونه، حاصل ذهنیات پراکنده و پرش‌های فکری نویسنده نبود و یک انسجام قابل قبولی داشت. کتابی که برای یکی از مهم‌ترین احساس‌های گم شده‌ی درونی ما نوشته شده: «لذت بردن از تنهایی و خلوت با خود، در سطح شهر، در سفر، در شلوغ‌ترین و خلوت‌ترین مکان‌ها» و همین برای من بسیار عزیز بود. البته نمی‌دونم اگر شانس سفر کردن به تنهایی رو قبلا نداشتم و الان هم دقیقا در آرزوی یک سفر تنهایی دوباره نبودم، هم‌چنان این‌قدر از خوندن کتاب لذت می‌بردم یا نه
        

          کتابی که ما را با خود در لذت سفرهای تنهایی مؤلف به چهار شهر پاریس ،استانبول ،ونیز و نیویورک شریک می میکند.
 در هر سفر زیبایی ها آن و نکات روانشناسی مربوطه را نقل میکند.
در پاریس غرق در لحظه حال شدن و آهستگی و حس لذت از در لحظه حال بودن مثل   خوردن با تمام تمرکز و آهستگی از غذاهای حرفه ای ترین آشپزها.
  در استانبول رفتن به حال و هوای تاریخ و عثمانی و قدیم در ونیز سرگیجه از شکوه و تعدد هنر و تابلوهای عصر رنسانس و در نیویورک که خانه مولف هست وقتی با نگاهی نو و به عنوان غریبه هر هفته یک روز خاص به دیدار یک اثر یا یک محله خاص در نیویورک می روی بسیار لذت بخشه و خود همین نگرش باعث می‌شه چیزی که برایت خسته کننده و کسالت آوره بسیار مفرح و لذت بخش بشه و با چند ساعت در یک روز انگار که به مسافرت رفته ای.
 همینطور وقتی نگاهت به خانواده و اعضای خانواده به عنوان فردی کنجکاو و علاقمند برای آشنایی و شناخت و دوستی با آنها باشد چقدر کسالت و روزمرگی دور و لذت و هیجان و سرزندگی نزدیک خواهد بود.