زندگی به نوعی وظیفه است ؛ یک تعهد فردی و سترگ . قطعا در زندگی شادمانی و سرور نیز وجود دارد ؛ اما نمی توان آن را تعقیب کرد ، نمی توان وجود سرور را《اراده》کرد ، بلکه باید به طور خود به خودی به وجود آید و در واقع به طور خود به خودی هم انگیخته می شود ؛درست مثل پیامدی که در نتیجه چیزی حاصل می شود : خوشبختی نباید و نمی تواند ، به هیچ وجه و هرگز هدف باشد ، بلکه تنها می تواند نتیجه باشد .

مرگ انگیزه ی نیرومندی برای به سرانجام رساندن کارهاست ؛بنابراین مرگ دورنمایی را ترسیم می کند که در نتیجه آن فعل بودن ما به مسئولیت پذیری تبدیل می شود .

تقدیر ، جزئی از زندگی ماست و لذا رنج هم اینطور است؛ بنابراین اگر زندگی معنا داشته باشد، رنج هم معنا دارد. 📚آری به زندگی 👤ویکتور فرانکل