یک روز موتسارت برایم آهنگی فرستاد. آن آهنگ زندگی ام را عوض کرد. از آن زمان، گاه گاه برایش می نویسم.هر وقت بخواهد جوابم را می دهد و همیشه شگفت آور و  وجدآور است.حالا دیگر فریادش نمی زنم بلکه به آرامی می گویم: موتسارت دوستت دارم. وقتی می گویم موتسارت فقط نامت را نمی گویم. منظورم آسمان، ابرها، لبخند یک کودک، چشم های گربه ها و صورت عزیزانم است. نامت نشانی شده از همه ی چیزهایی که لایق دوست داشتن اند و تحسین شدن و به دیده ی اعجاب نگریستن. چیزهایی که قلب را سرشار می کنند و به درد می آورند، همه ی زیبایی های جهان.