تمام روز در آئینه گریه میکردم 
بهار پنجره ام را 
به وهم سبز درختان سپرده بود 
تنم به پیله ی تنهائیم نمی گنجید 
و بوی تاج کاغذیم 
فضای آن قلمرو بی آفتاب را 
آلوده کرده بود 
نمیتوانستم دیگر نمیتوانستم 
صدای کوچه صدای پرنده ها 
صدای گم شدن توپ های ماهوتی 
و های هوی گریزان کودکان 
و رقص بادکنک ها 
که چون حباب های کف صابون 
در انتهای ساقه از نخ صعود میکردند...