داستان از این قراراست که پدر "آل" که یک دانشمند گمنام بوده، پیش از مرگش موفق شده که یک ماشین زمان بسازد و در تولد دوازده سالگی "آل"، در نامه‌ای که پیش از مرگ نوشته، از او می‌خواهد که به گذشته برود و از مرگش جلوگیری کند. آل هم که یک پسر بامزه است به گذشته می‌رود و کودکی پدرش را ملاقات می‌کند.

اولین نکته اینکه جمله شروع کتاب واقعاً جذاب و باشکوه است. این‌قدر که احساس می‌کنید با یک کتاب فوق‌العاده طرف هستید، ولی به تدریج افت می‌کند، البته نه آن‌قدرها که ارزش خواندن نداشته باشد.

دومین نکته اینکه واقعاً معمولی بود. از کتابی در این حجم انتظار داریم که اتفاق ویژه‌ای در آن رخ بدهد ولی دو سوم حجمش مربوط به رفت و آمد‌های آل است. تقریباً ده بار تلاش می‌کند تا یواشکی وارد محلی شود که ماشین زمان آنجاست و ما نمی‌فهمیم چرا ماشین زمان را همراه خودش به خانه نمی‌برد؟ حوادث دیگر قصه هم بیش از حد طول می‌کشد و با توجه به اینکه پایان قصه از جمله ابتدایی‌اش مشخص است جداً خسته‌کننده می‌شود.

شخصیت آل بامزه است‌. با خواننده‌ها حرف می‌زند، لیست‌های بامزه درست می‌کند و گاهی به خنده‌تان می‌اندازد، به همین خاطر می‌ارزد که چهارصد صفحه بخوانید تا با او آشنا شوید.

آل دورگه‌ی هندی-انگلیسی است و پدربزرگش کاملاً هندی است و در بخش‌های زیادی از داستان به فرهنگ و تفکر هندی‌ها اشاره می‌شود و تا حدی جالب و تا حدی نامفهوم است. نمی‌دانم که مشکل ترجمه است یا مشکل نویسنده. جدای این شخصیت پدربزرگ جالب است و آشنایی با او هم اتفاق خوبی است.

قبلاً سریالی دیده بودم که دقیقاً همین ایده‌‌ی "ملاقات با جوانی پدر" را داشت و خیلی جذاب‌تر بود و شاید همین باعث شد که این قصه در نگاهم خیلی کم فروغ‌تر جلوه کند. شاید تنها مزیت این کتاب نسبت به سریال این باشد که در کتاب سفر در زمان با استفاده از علم، اتفاق می‌افتد و بینش کمی از قوانین فیزیک و ... هم صحبت می‌شود که تا حدی جالب است و من را یاد یکی از جلدهای علوم ترسناک "حقایق هولناک در مورد زمان" می‌انداخت.

توصیه به خواندن می‌کنم؟ یا نمی‌کنم؟ نمی‌دانم.
        

          سه و نیم؟ احتمالا.
از لحاظ فنی، کتاب ایراد خاصی نداشت. البته که اعتراف می‌کنم  کمی بی‌دقت خوندمش و کاملا محتمله که ایرادی حتی بزرگ وجود داشته باشه و من متوجه‌ش نشده باشم.
ولی از لحاظ احساسی و نظر شخصی‌م، معمولی بود. نه طوری بود که خیلی از خوندنش لذت ببرم و نه احساس کردم که وقتم تلف شده. خنثی.
نقطه قوتش از نظر من، شخصیت‌پردازی‌ش بود. نویسنده تونسته بود شخصیت‌های خوب و دوست‌داشتنی‌ای دربیاره.
        

          کتاب خیلی قشنگ  و بدون پیچیدگی علمی برای مخاطب نوجوان سفر در زمان را در صورت امکان شرح داده بود
چالشی بزرگ برای یک بچه بود به نظر خیلی بزرگ تر از سن خودش ماجرا را مدیریت کرد.
از قسمتی که برای اطرافیان اش پرونده تشکیل داده بود و مثل کارآگاه جلو می رفت خوشم اومد.
قشنگ معلوم بود نویسنده سالها به قصه ای که می خواد بنویسه فکر کرده است.
        

          وقتی دوازده‌ساله بودم، هر وقت امتحانی را خراب می‌کردم به این فکر می‌کردم که کاش می‌شد در زمان سفر کرد و جواب سوالات روی ورق امتحان را طور دیگری نوشت یا وقتی با دوستم قهر می‌کردم دلم می‌خواست برگردم و نگذارم آن ناراحتی بین ما پیش بیاید.

«آل» هم دوازده‌ساله‌ است و در روز تولد دوازده‌سالگی‌اش به سفر در زمان فکر می‌کند اما او قرار است کار مهم‌تری از نوشتن جواب درست روی ورق امتحان را امتحان کند! حتی کاری مهم‌تر از قهر نکردن با یک دوست! اینجا مسئله مرگ و زندگی در میان است! او باید به سال ۱۹۸۴ برگردد و از مرگ پدرش که چندسالی‌ است از دنیا رفته جلوگیری کند!

«آل» یک ماشین زمان هم دارد، حتما فکر می‌کنید ماشینش باید یک مجموعه در هم تنیده از سیم‌ها و تراشه‌های فلزی کوچک و بزرگ باشد ولی ماشین او یک لبتاب است و یک تشت حلبی مخصوص حمام که قرار است دنیا را تغییر دهد؛ دست کم دنیای «آل» را!

راس ولفورد در این کتاب به سفر پر ماجرای «آل» می‌پردازد، سفری با همراهی یک همستر کوچک که آن را هم در جشن تولد ۱۲ سالگی‌اش هدیه گرفته‌است.

اگر موضوعاتی مثل «سفر در زمان» و «دنیاهای موازی» ذهن شما را قلقک می‌دهد و دنبال یک قصه متفاوت و پرهیجان هستید، این روزها و شب‌های بهاری فرصت خوبی برای همراه شدن با «آلبرت اینشتین هاوکینگ چادهوری» و «آلن شیرر» برای سفر در زمان است!
این کتاب را می‌توانید با ترجمه بسیار روان و خواندنی ثمین‌ نبی‌پور بخوانید و کیفش را ببرید!

نویسنده‌ی مرور: معصومه فراهانی