این کتاب، عبید زاکانی رو آورده به قرن ۲۰ ام؛ دورانی که ایران توسط متفقین اشغال شده.
از نظر من کتاب خوش‌خوانی نبود و به خصوص برای مخاطب عام ابهامات زیادی داشت. 
        

          قبل از این کتاب، اسم نویسنده را هم نشنیده بودم و بعد از این کتاب، دوست داشتم بیشتر بدانم در موردش. 

 ماجرا، نقد و نظرهای نویسنده نسبت به دنیاست، در قالبِ بازگرداندنِ پر از بالا و پایینِ عبید زاکانی به دنیای فعلی. 

 اگر انتظار خواندنِ یک رمان عادی را دارید باید بگویم اشتباه محض است. آن قدر صحنه ها عوض می شود و آن قدر نجویده رها می شوند که کلافه کننده اند. کلافه کننده مثل خوردنِ تخمه. اعتیاد هم دارد که بدانی آخرش چه می شود. و آخرش خوب یا بد، هیچ نمی شود! پایان باز ... 

 کثرت صحنه ها، کثرت روایت ها، کثرت نگاه ها، کثرت نوع روایت گری ها، حتی کثرت ادبیات داخل متن، فوق العاده است. و البته کلافه کننده ... 

 نویسنده تحلیل خودش از عبید زاکانی را ارائه می دهد. 

 جایی دیدم نوشته بودند که نویسنده برای رمان خوان های حرفه ای رمان می نویسد. حرف بدی هم نیست. چون خواندن این کتاب واقعا کار هرکسی نیست! یا حداقل من عادت نداشتم.

 نظر نهایی نویسنده حول بازگرداندنِ جایگاهِ انسان آزاد در دنیا می چرخد. انسانِ آزاد فردی البته ... آن قدر که من فهمیده ام. همین.