واقعیتش کتاب بدون این تصویرسازی (نوشین صفاخو) حس‌وحال دیگری داشت. کتاب را برای تصویرسازی‌اش خریدم که به نظرم مناسب بچه‌ها هم نیست. خیلی صفحه‌بندی و تصاویر حس و حالی شبیه کتاب‌های قدیمی دارد و از کانون عجیب است که چنین دقتی در کار داشته. شاید هم ایدۀ خود صفاخو بوده اما کتاب خیلی «ایرانی» و ناخودآگاه حس‌وحال خوشی می‌گیری چون متن فقط پشت هم نیامده و حتی برگه‌هایی که تصویر ندارند صفحه‌بندی باحالی دارند. یک هم‌نشینی بسیار خوب از قصه و تصویر.
قصه شبیه حکایت است و باحال و بانمک است. دقیقاً تعلیق قصه‌های قدیمی را دارد و آدمی که برای بهتر شدن پیش پیری می‌رود و از او راه‌ورسم یاد می‌گیرد. اما با اینحال هنوز به پایان‌های این حکایت‌ها که آموزنده هستند عادت ندارم و با خودم می‌گفتم: «ای کاش شکل دیگری تمام می‌شد» با اینکه که در شکل کلی خیلی روایت خوب و بدون لکنتی داشت. برای من از کتاب‌هایی است که همه چیزش برای شخص خودم جالب است و ورای روایت و متن دوست‌شان دارم.