وطن کجاست که آوازِ آشنای تو چنین دور می نماید؟ امید کجاست تا خود جهان به قرار بازآید؟

چه استجابت غم ناکی! زخم ات از آن بَدرِ تمام بود تا مجوسان بر گُرده ی ارواح کهن به قلعه در تازند.

هزار کاکُلی شاد در چشمانِ توست، هزار قناری خاموش در گلوی من. عشق را ای کاش زبانِ سخن بود.

جهان را بنگر سراسر که به رختِ رخوتِ خوابِ خرابِ خود از خویش بیگانه است. و ما را بنگر بیدار که هُشیوارانِ غمِ خویشیم.