در سال ۴۳ هم امام بعد از آزادی‌شان که در مسجد اعظم سخنرانی کردند، فرمودند: "والله من به عمرم نترسیدم، آن شبی هم که مرا می‌بردند، آنها می‌ترسیدند، من آنها را دلداری می‌دادم."

حضرت امام خصوصیتی داشتند که اگر یک شبانه روز هم در کنارشان بودی، یک بار نمی‌شنیدی که ایشان ذکر بگویند. در واقع، ذکر ظاهری نداشتند. اما در خلوت و شب‌ها گریه می‌کردند و قرآن می‌خواندند.

ایشان بارها تذکر می‌دادند: بزرگی بزرگان نباید مانع فهم شما باشد. کلام بزرگ، گرچه بزرگ است، ولی شما باید فهم خود را به کار بیندازید.

خلاصه‌ی مطلب آن که اول باید امام را شناخت، بعد گفت که من در خط امامم.