فکر می‌کنم ساتی یکی از جذاب‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین شخصیت‌هایی هست که بهرام بیضایی به تصویر کشیده.
البته زنان آثار بیضایی همیشه خاص بودند.
ساتی هم یک ویژگی مشترک با اون‌ها داره و این ویژگی، منفعل نبودنشه. سکوت نمی‌کنه و سرنوشتی که براش رقم خورده رو نمی‌پذیره. با واقعیت حال کنار میاد و آینده رو جوری که خودش دوست داره می‌سازه.
جایی که ازش انتظار دارند خودکشی کنه، برمی‌خیزه. جایی که انتظار دارند عقب بکشه، پیش میره و جایی که انتظار دارند رها کنه، دل می‌بنده.
در کنار همه‌ی صحنه‌های تامل برانگیز این فیلم‌نامه، جذاب‌ترین صحنه برای من جایی بود که ساتی ماجرای آشناییش با عیار رو برای فرزندش تعریف می‌کنه. 
سخن آخر؛ هر چند که خواندن این فیلم‌نامه هم سرشار از لطفه اما چقدر حیف که نمی‌تونیم در کشورمون شاهد به تصویر کشیده شدن چنین داستان‌های زیبایی باشیم‌.