راستش تفاوت های فرهنگی انقدر زیاد و مشهود بود، که مطمئن نیستم از این کتاب خوشم آمده یا نه!
رویای مادرم" رو بیشتر دوست داشتم".
        

          هیچ نویسنده‌ای را ندیده‌ام که به اندازه آلیس مونرو توانسته باشد به درستی از درونیات زنان امروزی بنویسد. از درگیری‌های درونی و بیرونی. از تضادها و تناقضات. 

داستان دوم، سوم و چهارم کتاب با وجود استقلال روایی در ادامه هم‌ هستند. این پرش‌های زمانی که در نهایت به پایان داستان سوم می‌رسد برای من عجیب و منقلب‌کننده بود.
به‌طور کل داستان‌های مونرو داستان‌های موقعیت‌اند و قرار نیست در این داستان‌ها با اتفاقات و حادثه‌های پیچیده  روبه‌رو شویم. او موقعیت‌های نسبتا ساده‌ای را دستمایه‌ نوشتن می‌کند.

مهجوریت مونرو در ایران و بین ادبیات‌دوستان برایم عجیب است. امیدوارم خواننده‌های او در ایران بیشتر شوند.