راستش تفاوت های فرهنگی انقدر زیاد و مشهود بود، که مطمئن نیستم از این کتاب خوشم آمده یا نه!
رویای مادرم" رو بیشتر دوست داشتم".
        

          چاپ اول ۱۳۸۶ - انتشارات  نیلوفر
        

          هیچ نویسنده‌ای را ندیده‌ام که به اندازه آلیس مونرو توانسته باشد به درستی از درونیات زنان امروزی بنویسد. از درگیری‌های درونی و بیرونی. از تضادها و تناقضات. 

داستان دوم، سوم و چهارم کتاب با وجود استقلال روایی در ادامه هم‌ هستند. این پرش‌های زمانی که در نهایت به پایان داستان سوم می‌رسد برای من عجیب و منقلب‌کننده بود.
به‌طور کل داستان‌های مونرو داستان‌های موقعیت‌اند و قرار نیست در این داستان‌ها با اتفاقات و حادثه‌های پیچیده  روبه‌رو شویم. او موقعیت‌های نسبتا ساده‌ای را دستمایه‌ نوشتن می‌کند.

مهجوریت مونرو در ایران و بین ادبیات‌دوستان برایم عجیب است. امیدوارم خواننده‌های او در ایران بیشتر شوند.
        

          بعد از تمام کردن هر داستان، دلم میخواست پالتو بپوشم. شال‌گردن بپیچم دور بینی و دهانم. راه بیوفتم توی خیابانی که آسمانش سراسر ابر‌های مخوفِ سیاه است. بدون باران، بدون برف. خیابانی که سرمایش تا مغز استخوان نیزه میکشد. راه بروم و برگ‌های خشکِ درخت‌ها را لگد کنم. راه بروم و اشک‌هایم را لای شال‌گردن قایم کنم.  

داستان‌های کوتاه مونرو، سلیقه‌‌ای است، واقعا سلیقه‌ای است. اگر صبورید بخوانید، اگر دنبالِ اتفاقاتِ گُنده نیستید بخوانید، اگر درون شخصیت برایتان مهم تر است بخوانید و اگر ابهام دوست دارید حتما بخوانید، وگرنه همان داستان اول کتاب را پرت میکنید توی قفسه و افسوس میخورید که چرا پولتان را هدر داده‌اید.