یادداشت پارمیدا

        هیچ نویسنده‌ای را ندیده‌ام که به اندازه آلیس مونرو توانسته باشد به درستی از درونیات زنان امروزی بنویسد. از درگیری‌های درونی و بیرونی. از تضادها و تناقضات. 

داستان دوم، سوم و چهارم کتاب با وجود استقلال روایی در ادامه هم‌ هستند. این پرش‌های زمانی که در نهایت به پایان داستان سوم می‌رسد برای من عجیب و منقلب‌کننده بود.
به‌طور کل داستان‌های مونرو داستان‌های موقعیت‌اند و قرار نیست در این داستان‌ها با اتفاقات و حادثه‌های پیچیده  روبه‌رو شویم. او موقعیت‌های نسبتا ساده‌ای را دستمایه‌ نوشتن می‌کند.

مهجوریت مونرو در ایران و بین ادبیات‌دوستان برایم عجیب است. امیدوارم خواننده‌های او در ایران بیشتر شوند.